Ζούμε σε μία εποχή, όπου η διασπορά των τάσεων και πεποιθήσεων καθώς και η ταχύτητα είναι περίπου δεδομένα. Υπάρχουν για οτιδήποτε ομάδες ανθρώπων με κάθε είδους ιδέες, γνώμες ενώ οι απόψεις δείχνουν να μην μπορούν να συμπτυχθούν και ο καθ΄ ένας δύναται να διακηρύττει χωρίς καμία βάση ό,τι του περνά από το μυαλό ή ό,τι νομίζει.
Για να γίνω ωμά σαφής σκεφτείτε τη ναζιστική Γερμανία. Υπήρχε μία κυρίαρχη και ισχυρότατη τάση, την οποίαν υπό προϋποθέσεις μπορούσες να ακολουθήσεις με τους σκληρούς κανόνες της. Εκτός φυσικά εάν είχες Εβραϊκή καταγωγή, ήσουν ανατρεπτικός καλλιτέχνης ή κομμουνιστής. Να μην αναφέρω και άλλες περιπτώσεις ανθρώπων με διαφορετικές προτιμήσεις ή άλλον τρόπο σκέψης. Ή και θανατηφόρους συνδυασμούς των προηγουμένων! Τα πράγματα ήταν εντελώς σαφή. Και εάν επέλεγες να ενταχθείς στο κόμμα ή τα SS ακόμα καλύτερα για εσένα. Και με μία δόση κυνισμού σε σχέση με το σήμερα αναλογιστείτε τι τύχη θα είχαν σε μία περίπτωση πανδημίας οι αντίθετοι με την πολιτική της κυβέρνησης. Όπως έκαιγαν τα βιβλία ή την κατά την άποψή τους, τους πίνακες εκφυλισμένης τέχνης, με τον ίδιο τρόπο θα επέβαλαν τους κανόνες τους.
Αναφερόμαστε βέβαια σε μία δικτατορία, απλώς στη ναζιστική Γερμανία ήταν επιλογή των πολλών και υπάκουαν παρά αντιδρούσαν.
Σήμερα επικρατούν μικρο-δικτατορίες των ομάδων ή τάσεων. Δεν τολμάς να εκφράσεις κάποια προσωπική σου σκέψη και αμέσως έχεις μεταβληθεί σε μαύρο πανί για κάποια ομάδα με αντίθετη άποψη. Έχουν αρχίσει να διαχωρίζονται τα υγρά του κοκτέιλ και να ξεχωρίζουν τα χρώματα των διαφόρων συστατικών του.
Η ταχύτητα τώρα. Ενώ οι ομάδες μεταξύ τους αναλώνονται σε σκληρές διαμάχες χωρίς όμως να φαίνεται να μπορεί να επικρατήσει καμία, κάποιοι άνθρωποι κινούνται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και επιβάλλουν τρόπους λειτουργίας. Αυτά, τα οποία διαβάζετε από τα επιτεύγματα και τις τάσεις διεθνώς είναι απόρροιες του πως εάν αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν κινηθούν, δεν θα μπορέσουν να ξυπνήσουν το επόμενο πρωί. “Κάτι” πρέπει να κάνουν, αλλιώς θα πεθάνουν· και φυσικά δεν σκέφτονται την ανθρωπότητα αλλά μόνον το μέλλον των επιχειρήσεών τους.
Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα κατά κάποιον τρόπο επιβάλλονται από την Tesla και όχι διότι προέκυψαν από κάποια κοσμογονία. Ούτε είναι κάτι νέο. Κοσμογονία θα ήταν να κινούνταν με αέρα και να εξέπεμπαν νερό. Τότε προφανώς οι δρόμοι θα γλιστρούσαν και θα αναπτυσσόταν η βιομηχανία ελαστικών και τα ασφαλτικά υλικά… και θα είχαμε και δροσιά τα καλοκαίρια στη Μεσόγειο και μόνιμο πάγο στο βορρά. Αλλά δεν συνέβη αυτό. Οι μπαταρίες ενδεχομένως, όταν έλθει η ώρα τους να αντικατασταθούν ίσως να φορτώνονται σε φορτηγά πλοία με προορισμό κάποιες χώρες της Αφρικής. Μη γελάτε. Τα διαλυτήρια πλοίων πρέπει να δείτε σε ποιες περιοχές ευρίσκονται και τι περιβαλλοντολογικό αποτύπωμα αφήνουν. Αλλά who cares (ποιος νοιάζεται);
Η δε κλιματική αλλαγή είναι η μετεξέλιξη της ενεργειακής κρίσης της οποίας το βασικό επιχείρημα ήταν η ραγδαία μείωση των αποθεμάτων του πετρελαίου, κάτι, το οποίο δεν φαίνεται να συμβαίνει περισσότερο από έναν αιώνα τώρα· σημειώνω πως το ίδιο ακριβώς λεγόταν αρχές του εικοστού αιώνα και ανατρέξατε σε πηγές της εποχής εκείνης.
Γιατί όλα αυτά;
Διότι η ανθρωπότητα δεν έχει αποκτήσει κοινή καρδιά. Είχα γράψει στο παρελθόν πως το εμβόλιο είναι στην καρδιά μας. Η αγάπη στην ουσία προς τον συνάνθρωπό σου. Η επιστήμη θα εξελίξει τις μεθόδους της και θα αποδώσει τα επιτεύγματά της στην ανθρωπότητα.
Η λεγόμενη πράσινη μετάβαση πρέπει και αυτή να φυτρώσει στην καρδιά μας. Και φυτρώνει όταν σκεφτόμαστε με όρους ανθρωπότητας και όχι γεωγραφικών περιοχών ή οικονομικών συνθηκών.
Έως τότε, τα σχέδια κάθε “meta” θα καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων (τουλάχιστον όμως αυτοί έχουν μία ιδέα για το πώς θα αλλάξουν τον Κόσμο). Και ο τίτλος, ο οποίος περιγράφει τα φαινόμενα της φύσεως και πως “Ο πλανήτης οδεύει προς ένα αχαρτογράφητο έδαφος” είναι η μισή αλήθεια.
Ο χάρτης υπάρχει εκεί από αιώνες, αλλά ελάχιστοι τον ακολουθούν. Και είναι η ξεχασμένη ανθρωπιά…
Το αχαρτογράφητο έδαφος λοιπόν δεν είναι τίποτα από τα προηγούμενα, αλλά τι κακό θα γεννηθεί και θα επικρατήσει ώστε με τεράστιο κόστος και τίμημα να επαναφέρει κάπως τα πράγματα σε μία καλύτερη κατάσταση, αφού προηγουμένως προκαλέσει δυστυχία. Το έχουμε δει πολλές φορές αυτό ιστορικά να επαναλαμβάνεται.
