Επιστρέφοντας προ ολίγου στο σπίτι μετά από μία δύσκολη ημέρα το μόνο, το οποίο σκέφτομαι είναι πως να πέσω να κοιμηθώ. Δεν ξέρω αλλά αυτές τις ημέρες μου έχει “βγει” μία τεράστια κόπωση, θα έλεγα των τελευταίων εξαιρετικά επίπονων… 13 ετών. Νομίζω πως θα την πέσω και δεν θα ξυπνήσω παρά την μεθεπομένη!
Και τώρα παρ΄όλο που κλείνουν τα μάτια μου δεν μπορώ να αντισταθώ στο να γράψω κάποιες σκέψεις, οι οποίες περνούν από το μυαλό μου.
Κανένας μηχανικός δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται να πάρει πτυχίο εάν δεν έδινε εξετάσεις στην ταινία… κινουμένων σχεδίων “The Wind Rises” (Ο Άνεμος Δυναμώνει) με θέμα την ζωή του Ιάπωνα αεροναυπηγού Jiro Horikoshi, σχεδιαστή του καταπληκτικού Zero. Και όχι μόνον πτυχίο μηχανικού αλλά και κάθε άλλο πτυχίο.
Γιατί όμως τα σκέφτομαι αυτά απόψε; Θα σας πω (εάν δεν κοιμηθώ στο πληκτρολόγιο).
Διότι αυτό, το οποίο ΔΕΝ συναντώ γύρω μου είναι τα “όνειρα”. Παρακάμπτοντας ελάχιστα ανακαλώ μία διάλεξη ενός σπουδαίου καθηγητή ρομποτικής, την οποία παρακολούθησα στην Αμερική.
Που πήγαν τα ρομπότ, τα οποία θα μιλούσαν, θα έκαναν δουλειές στο σπίτι, θα βοηθούσαν στις εκδρομές, θα είχαν νόηση υψηλού επιπέδου; Που πήγαν; Τα ρομπότ κατέληξαν να είναι βραχίονες σε βιομηχανίες, τα οποία εκτελούν κάποιες προκαθορισμένες λειτουργίες. Εκεί πήγαν.
Τούτο, διότι το όνειρο κατέληξε να λέγεται “χρήμα”, “τακτοποιημένη ζωή”, “βόλεμα”, “τίποτα”, “ανάγκες”…
Και αυτό βλέπω γύρω μου. Όνειρα με στόχο την κοσμική επιτυχία και κυρίως τα χρήματα, όνειρα πεζών επιδιώξεων, όνειρα ευτελών στόχων…
Αυτά είναι όπως τα προηγούμενα ρομπότ. Από ενδιαφέροντα ανθρωποειδή κατέληξαν να γίνουν ανεγκέφαλοι βραχίονες.
Που είναι τα πραγματικά όνειρα;
Αλήθεια περιμένω να συναντήσω ανθρώπους να ονειρεύονται να αλλάξουν τον Κόσμο. Και όχι μόνο μέσω αμφίβολων ή ύποπτων πολιτικών επαναστάσεων.
Που είναι οι ερευνητές για την διερεύνηση σπουδαίων ονείρων;
Πάντοτε όταν έκοβα την ουρά μιάς σαύρας γνώριζα ή έστω πίστευα πως θα αναγεννηθεί. Και σκεφτόμουν πως ίσως αυτό μπορούσε να γίνει και σε άλλους οργανισμούς και στον άνθρωπο. Και φυσικά αυτόν τον μηχανισμό θα μελετούσα.
Πάλι ένα άλλο όνειρο να εξαφανιστούν τα αναπηρικά καροτσάκια. Να μπορέσουν να περπατήσουν πάλι οι άνθρωποι. Η νίκη στην αναπηρία. Πως λειτουργεί η σπονδυλική στήλη και ο μυελός ιστός;
‘Η σε άλλες μορφές, όπως το σύνδρομο Down ή τον αυτισμό, όπου για κάποιο λόγο κάποια άτομα λειτουργούν με αυτό τον τρόπο ενώ μπορεί να είναι ιδιοφυΐες. ‘Η ίσως είναι και γι’ αυτό καταλήγουν να σπάνε τα όρια της φύσης.
Που πήγε το όνειρο για την κατάκτηση του διαστήματος και την επίτευξη τηλεμεταφοράς, όπως βλέπαμε στο Star Treck; Που πήγαν αυτά τα όνειρα;
Που πήγαν τα όνειρα εξωτικών κατασκευών, όπως μία γέφυρα από την Αττική στην Κρήτη; Η μίας γραμμής ταχύτατης μεταφοράς από την Ευρώπη στην Αμερική;
Που πήγαν τα όνειρα αναβίωσης αρχαίων πολιτισμών ή ειδών όπως το πάρκο των δεινοσαύρων από ελάχιστα διατηρημένα οργανικά υλικά;
Που πήγαν τα όνειρα του αόρατου ανθρώπου και της εξερεύνησης πιθανών εξωγήινων πολιτισμών;
Που πήγε το όνειρο της μεταφοράς στον χρόνο;
Ουτοπίες θα αντιτείνετε.
ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ!
Τα όνειρα γι’ αυτό είναι όνειρα. Διότι ανήκουν στον χώρο της φαντασίας και του αδύνατου. Και από εκεί αρχίζεις την πορεία σου και ό,τι συμβαίνει και υπάρχει γύρω μας από ένα όνειρο γεννήθηκε.
Διότι, γεννηθήκαμε με την απόλυτη υποχρέωση:
“να κάνουμε το απίθανο εφικτό και το αδύνατον πιθανό”,
(και αυτό είναι παρεμπιπτόντως και το motto της Teucris).
Και μόλις διαπίστωσα πως η ώρα είναι ήδη περασμένες δώδεκα. Πηγαίνω να ξαπλώσω και να ονειρευτώ.
Που πήγαν λοιπόν τα όνειρα;
