Δεν είχα περπατήσει καθόλου αυτές τις ημέρες στο κέντρο της πόλεως των Πατρών. Απόψε όμως πήγα στην κεντρική πλατεία Γεωργίου Α΄. Φωτεινός και πλούσιος διάκοσμος, πλήθος κόσμου στα καφέ του πεζόδρομου της Ρήγα Φεραίου –και σκεφτείτε πως σήμερα δεν είναι κάποια ιδιαίτερη ημέρα σε σχέση με τις παραμονές-.
Ωστόσο το εμβληματικότερο κτίριο στο κεντρικότερο σημείο, το Δημοτικό Θέατρο “Απόλλων”, το οποίο κατασκευάστηκε το 1872 σε σχέδια του μεγάλου Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ παρουσιάζει αυτή την τόσο χαρακτηριστική για την Ελληνική κοινωνία εικόνα.
Από επάνω προς τα κάτω:
Το όνομα του Θεάτρου… Απόλλων, ο Θεός του ήλιου και του φωτός και των τεχνών. Το λαμπρό όνομα του παρελθόντος.
Ο όροφος απροσπέλαστος διατηρείται σε καλή κατάσταση και λάμπει, η… άρχουσα τάξη.
Στο ισόγειο τα γκράφιτι της… “αμφισβήτησης” του συστήματος, η οποία θεωρεί πως μέσω της καταστροφής επέρχεται η πρόοδος (ποιά… πρόοδος);
Οι κλασσικοί θαμώνες της… στοάς, οι ρομά με το αρχετυπικό καροτσάκι σε ρόλο παρατηρητών (τι άραγε παρατηρούν); Και κάποιος κρυμμένος και κάποια σκουπίδια.
Και τα παν-βρώμικα σκαλοπάτια της βάσης με σβηστά φαναράκια και με ένα μεταλλικό κουτί αριστερά, όπως το βλέπουμε και έναν πυροσβεστικό κρουνό δεξιά, ο οποίος συνδέεται με το υπερ-πέραν με ένα αγνώστου ταυτότητος καλώδιο.
Δεν μέμφομαι κανέναν και ούτε σε καμία περίπτωση έχω τέτοιον σκοπό. Απλά στην πρόσοψη του θαυμάσιου αυτού αρχιτεκτονήματος βλέπω να καθρεπτίζεται μία décadence (παρακμιακή) κοινωνία.
Το αισιόδοξο είναι πως λίγο χρειάζεται για να βελτιωθεί θεαματικά.
