Τον αναζητώ…
Όντας στα μέσα της διαδικασίας για την μεγάλου μήκους ταινία, όπως σας είχα ενημερώσει στο τέλος του Ιουνίου και κάποιων άλλων μεταφυσικής θεματολογίας (ας τα ονομάσουμε) ντοκυμανταίρ αναρωτιέμαι κατά πόσον κινούμαι στη σωστή κατεύθυνση.
Ενώ τα μεταφυσικά πανανθρώπινα ερωτήματα και οι προκλήσεις, τις οποίες επιβάλουν στον κάθε άνθρωπο είναι στον πυρήνα του σκεπτικού μου, η γενική πολιτική κατάσταση και η τρομακτική αδρανοποίηση –έως απάθεια- των κοινωνιών εμπρός στην φοβερή παρακμή decadence αφ΄ ενός με εξοργίζει αφ΄ ετέρου μου δημιουργεί αυτό, το οποίο ονομάζουμε εκνευρισμό (frustration).
Μερικές φορές νοιώθω πως εστιάζω στα αστέρια και τι συμβαίνει εκεί, ενώ σπάω τα μούτρα μου στο χαντάκι εμπρός μου, το οποίο δεν βλέπω.
Πριν από αρκετές δεκαετίες σπουδαίες κινηματογραφικές ταινίες δημιουργήθηκαν και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με καθαρά πολιτικό περιεχόμενο. Και προσέξτε! Δεν εννοώ ταινίες με μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, αλλά ταινίες με αναλυτική προσέγγιση ως προς ουσιώδη πολιτικά ζητήματα. Ενώ επενδύονται τόσα κεφάλαια σε εξοπλισμό, καλούς ηθοποιούς και ό,τι έχει σχέση με την “εικόνα”, στο θέμα της υπόθεσης κυριαρχεί μία… γλυκερότητα (ας μου επιτραπεί η χρήση της λέξης).
Πριν από λίγα χρόνια και μέσα στην πολιτική αθλιότητα, η οποία επικράτησε στην χώρα μας και μετέτρεψε εκλογικεύοντας το αδιανόητο σε (δήθεν) κανονικό –και τώρα πλέουμε σε πελάγη ηλίθιας μακαριότητας- είχα σχεδιάσει και συγγράψει δύο σενάρια με άκρως πολιτικό περιεχόμενο. Το ένα εξ΄ αυτών δεν με αφήνει σε ησυχία.
Ας προσθέσω άλλη μία δυσκολία στη ζωή μου…
