Στις πολεμικές τέχνες υπάρχουν κυρίως δύο ειδών μαχητές (και αναφέρομαι στους πραγματικούς γνώστες) και όχι στους περιστασιακούς επισκέπτες του αθλήματος:
Οι διαπνεόμενοι από την ανατολική φιλοσοφία του Ζεν και οι… άλλοι.
Οι πρώτοι είναι οι βαθείς γνώστες της φιλοσοφίας των συστημάτων και συνήθως αποφεύγουν με κάθε τρόπο να χρησιμοποιήσουν την τέχνη τους. Είναι άριστοι, αλλά θεωρούν πως από τη στιγμή κατά τη οποίαν εμπλακούν σε μάχη έχουν απωλέσει κατά κάποιον τρόπο αυτό το οποίο ουσιαστικά διδάσκει η φιλοσοφία τους: την επίτευξη νίκης χωρίς μάχη.
Οι… άλλοι είναι εξ΄ ίσου άριστοι γνώστες της πολεμικής τέχνης, αλλά δεν έχουν καμία αίσθηση φιλοσοφίας. Αντιθέτως επιδιώκουν τη συμπλοκή, διότι είναι εντελώς σίγουροι πως θα κερδίσουν.
Και οι δύο προηγούμενοι έχουν εξαιρετικά υψηλές πιθανότητες να κερδίσουν μία μάχη με άλλους λιγότερο ικανούς. Αλλά τι συμβαίνει όταν έρθουν αντιμέτωποι μεταξύ τους; Ποιος θα κερδίσει;
Ποια όμως είναι η ουσιώδης διαφορά τους; Πως ο μεν πρώτος πολεμά για τη φιλοσοφία της πολεμικής του τέχνης, η οποία είναι πάντοτε προς όφελος των συνανθρώπων του, ενώ δε ο άλλος πολεμά μόνο για τον εαυτόν του. Θέλει να κερδίσει για να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες και τα εγωιστικά του κίνητρα.
Ωστόσο κερδίζει ο έστω και ελάχιστα καλύτερα τεχνικά καταρτισμένος ή αυτός με την καλύτερη φυσική κατάσταση και το Ζεν δεν είναι αρκετό για τη νίκη. Αλλά εάν συμβεί ο φιλόσοφος πολεμιστής και κερδίσει, τότε η νίκη ανήκει σε όλους· εάν όμως κερδίσει ο χωρίς Ζεν μαχητής η νίκη ανήκει μόνο στον εαυτόν του.
Πολλές φορές όμως είναι δύσκολο να διακρίνουμε ποιος είναι ποιος.
Στην πολιτική και όχι μόνον ισχύουν παρόμοια. Και γενικώς σε κάθε είδος: καλλιτέχνες, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, επαγγελματίες, φιλόσοφοι, διανοούμενοι και οτιδήποτε άλλο, ενδέχεται να είναι εξαιρετικοί και προβεβλημένοι στην ενασχόλησή τους. Και να είναι ικανοί για τη “νίκη”.
Αλλά για ποιόν;
