Πλησιάζουμε τις ευρωεκλογές και οι σφοδρές αντιπαραθέσεις καλά κρατούν. Μέχρι τον υποτιθέμενο Οκτώβρη, εάν γίνουν εκλογές, το ζήτημα θα παρουσιάζεται ως μία πολιτική υπόθεση, της οποίας η λύση θα προέλθει μέσω των… πολιτικών! (Παρένθεση για τις εθνικές εκλογές: θα γίνουν μόνον εάν ο νυν πρωθυπουργός είναι σίγουρος πως θα συνεχίσει να είναι αυτός και η τυχοδιωκτική συμμορία του στη θέση του και για την επόμενη, όχι τετραετία αλλά … σαρακονταετία. Άλλωστε να περιμένετε “παιχνίδια” με την γείτονα και “νέο” -λέμε τώρα- μνημόνιο. Τέλος της παρένθεσης).
Αλλά όλα τα προηγούμενα βασίζονται στην παραδοχή τη “λύσης” εκ των έξω και εννοώ της πολιτικής. Όταν το 2010 η Ελλάδα κατέφυγε στις “αγκάλες” του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου η συμπεριφορά των πολιτών ήταν κατώτερη μιάς κότας. Ο φόβος, ο οποίος κυριαρχεί σιωπηλά πλέον, η παραίτηση, η άφεση στις εξελίξεις και τα αρρωστημένα μυαλά, όσων με άφρονα τρόπο έφεραν τη χώρα σε αυτό το χάλι, διότι μην ξεχνιόμαστε από πότε άρχισε η μεγάλη κατρακύλα καθώς και η εντελώς δειλή αντιμετώπιση από τους τότε πολιτικούς (ή μήπως αυτό επιθυμούσαν;) οδήγησαν τις εξελίξεις σε αυτά τα άκρως θλιβερά φαινόμενα.
Αλλά σκεφτείτε τα επώνυμα των πολιτικών. Ο νυν πρωθυπουργός μπορεί να επαίρεται πως δεν έχει επώνυμο γνωστής οικογενείας των προηγούμενων δεκαετιών, αν και τώρα θα δημιουργήσει και αυτός τη δική του “δυναστεία”. Αλλά καμία λύση δεν πρόκειται να προκύψει. Και το ερώτημα και τα διλήμματα είναι ψευδή. Βέβαια και ο απλός άνθρωπος χρειάζεται μία καθοδήγηση, αλλά αποδεικνύεται πως και πάλι είναι επιρρεπής σε αρρωστημένες επιλογές. Δεν είναι δυνατόν στην Ελλάδα να υφίσταται ναζιστικός σχηματισμός με ποσοστό κοντά στο πρώτο διψήφιο νούμερο. Απλά Δ Ε Ν είναι δυνατόν! Κι όμως έγινε και αυτό και ευτυχώς που ο πατέρας μου δεν ζει, διότι δεν γνωρίζω τι θα έκανε τώρα.
Οι λύσεις δεν είναι στο χέρι των πολιτικών αλλά των πολιτών. Οι οποίοι, όπως περίτρανα έχει αποδειχθεί εδώ και μισό αιώνα, τουλάχιστον (όσο γνωρίζουμε σε προσωπικό επίπεδο) επέλεγαν πάντα την “λάθος” εκδοχή. Ποτέ σε κρίσιμες αποφάσεις δεν επικράτησε μία θαρραλέα και συνετή απόφαση. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και τώρα και τον αόρατο Οκτώβριο. Μην έχετε καμία αμφιβολία επ΄ αυτού.
Διότι απλούστατα δεν έχει νόημα, αφού συμπεριφέρεται όπως μία κότα. Η κότα μόνο στο κοτέτσι αισθάνεται ασφαλής και ας γνωρίζει 😉 πως πρόκειται να γίνει σούπα. Και όποιος φυσικά προκρίνει το προσωπικό του μικρο-συμφέρον (σιγά τα συμφέροντα) έναντι του κοινωνικού συνόλου (ο κανόνας πλέον στην Ελληνική κοινωνία) δεν έχει και πολλές ελπίδες.
Παιδιά δεν κάνουμε τίποτα. Σας στενοχωρώ αλλά δεν αντέχω άλλο να διαβάζω ακραίες ανοησίες.
Σημ.: Και για να μην νομίζετε (δεν το νομίζετε) πως γράφω στον κόσμο της Ουτοπίας θα σας αναλύσω σε επόμενο άρθρο πόσο μεγάλο βαθμό ελέγχου μπορείτε να έχετε ακόμα και στις δυσμενέστερες καταστάσεις. Και όχι θεωρητικά, αλλά πολύ συγκεκριμένα. Τίτλος του άρθρου; “Η Μέθοδος Stockdale” (όπως την έχω ονομάσει) και προφανώς μην περιμένετε κάποια τετριμμένη, χωρίς αξία και νόημα συνταγή.
