Αφορμή έλαβα από ένα σημερινό άρθρο σχετικά με το γεγονός πως οι πλούσιοι διεθνώς υπερ-διπλασίασαν τις περιουσίες τους από το 2008 δηλαδή από την έναρξη της “κρίσης’.
Το άρθρο ωστόσο υπονοεί ταυτόχρονα και δύο ακόμα σημεία, τα οποία όμως δεν προβάλει ευθέως:
- Το ότι ο πλούτος είναι κάτι “κακό” και
- Το ότι η κρίση ευνόησε τους πλουσίους εις βάρος όμως των υπολοίπων…
Συνεπώς αυτομάτως συνάγει ο αναγνώστης πως:
- Για να γίνω πλούσιος πρέπει να φτωχύνουν κάποιοι άλλοι και
- Πως η “κρίση” ευνοεί (εάν δεν έχει δημιουργηθεί) από τους πλουσίους προκειμένου να αυξήσουν τις περιουσίες τους πάλι εις βάρος κάποιων άλλων.
Δεν σκοπεύω να αναλύσω σε βάθος τα προηγούμενα, κάτι το οποίο όμως βαθμιαία θα κάνω, αλλά θα επισημάνω λεπτά ζητήματα προκειμένου να παρέχω τροφή για δημιουργική σκέψη (και δράση)!
Κατ΄ αρχήν άλλο “πλούσιος” και άλλο με “χρήματα”.
Ο πλούτος είναι κάτι διαφορετικό (θα το αναλύσω στα επόμενα). Τα χρήματα είναι ένα κριτήριο βαθμού διαδραστικότητας με την κοινωνία. Άρα κάποιος μπορεί να είναι πλούσιος με ή χωρίς χρήματα και κάποιος να μην είναι πλούσιος επίσης με ή χωρίς χρήματα.
Η έννοια της δια δραστικότητας εμπεριέχει και την έννοια της αρπαγής και της εκμετάλλευσης και είναι ευρύτατη, ώστε να καλύπτει κάθε τομέα… Αυτό το τονίζω, διότι ένας, ο οποίος διατηρεί έναν φούρνο ή μία ψησταριά στην Ομόνοια μπορεί να έχει ασύλληπτα έσοδα, ή ένας ληστής τραπέζης ή ένας τυχερός στο λόττο ξαφνικά να αποκτήσουν μεγάλες ποσότητες ρευστού. Στον χώρο εμπεριέχονται και οι παράνομες (και εξαιρετικά επικερδείς) δραστηριότητες της πορνείας, ναρκωτικών και όλων των συναφών…
Ο πλούτος αποτελεί μία πολυσύνθετη έννοια και επίσης δημιουργεί άλλες διαδρομές. Μία οικογένεια με ρίζες και οικογενειακό δένδρο από τον δωδέκατο αιώνα με τίτλους ευγενείας και πύργους με εκτάσεις στην Αγγλία ενδεχομένως να μην διαθέτει καθόλου ρευστότητα, αλλά ποιος μπορεί να αρνηθεί πως ένας λόρδος είναι κάτι απλό; Οι προσβάσεις και μόνον στην κοινωνία είναι τέτοιας ισχύος, ώστε να ωχριά και ο πλέον οικονομικά ισχυρός.
Σημειώνω εδώ πως πολλοί πλούσιοι προήλθαν από πατριάρχες του χρήματος και όχι με την ηθική έννοια, αλλά με τη πάροδο των δεκαετιών προχώρησαν στον πλούτο.
Αφού πιστεύω ξεκαθάρισα σε έναν βαθμό την διαφορά ας δούμε το επόμενο.
Ο πλούτος δεν είναι μίασμα. Αντιθέτως! Οι τέχνες, οι επιστήμες, η κοινωνική βελτίωση, η μόρφωση και η παιδεία έχουν στενότατους δεσμούς με τον πλούτο. Είναι πολύ δύσκολο να συνδυάσεις επιβίωση με όλα τα προηγούμενα (τουλάχιστον για την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων).
Το πιο σημαντικό όμως είναι πως δεν χρειάζεται να είναι οι υπόλοιποι φτωχοί για να είσαι εσύ πλούσιος… Αυτό όποιος τα κατανοεί έχει ξεπεράσει ένα τεράστιο νοητό “εγκεφαλικό” εμπόδιο στην αντίληψη της οικονομικής ζωής και στην προσέγγιση του πλούτου κατ΄ επέκταση.
Το εκπληκτικό συμπέρασμα είναι πως στην οποιαδήποτε “κρίση” δεν είναι οι πλούσιοι, οι οποίοι καταφέρνουν εις βάρος των υπολοίπων να επεκτείνουν την περιουσία τους.
Είναι οι “άλλοι”, οι οποίοι με την συμπεριφορά τους επιτρέπουν στους πλουσίους να πλουτίζουν περισσότερο. Μετά αντί να κοιτάξουν κατάματα τον εαυτό τους να δουν τι έκαναν, θεωρούν πως έπεσαν θύματα μίας ανίερης κατάστασης ή συνωμοσίας.
Το μόνο, το οποίο αρκεί να κάνει κάποιος είναι να διασπείρει τον:
ΦΟΒΟ…
Αυτή η μαγική λέξη είναι το κλειδί, το οποίο έχει την ιδιότητα να θολώνει το μυαλό , να απενεργοποιεί τη δράση και να δημιουργεί “ζόμπι” κυριολεκτικά κατευθυνόμενης σκέψης (μάλλον… μη σκέψης) και να επιτρέπει τον υπερ-διπλασιασμό του πλούτου στους δημιουργούς του.
Συνέχεια στο Β΄
