Και επειδή σήμερα δεν είναι φρόνιμο να με συναντήσετε στο διάβα σας, δύο ακόμα λόγια για τους πλειστηριασμούς και την πραγματική τους διάσταση και όχι αυτήν, η οποία καλλιεργείται.
Οι πλειστηριασμοί δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν.
Πρέπει όμως να προσέξετε τα εξής:
Χρεοκωπία ενός ανθρώπου στην πραγματικότητα ισοδυναμεί με χρεοκωπία της κοινωνίας. Αυτό ισχύει διαχρονικά. Ακόμα και εάν προέρχεται από αφροσύνη και πάλι είναι ένα σύμπτωμα μίας κοινωνίας. Πόσο μάλλον σήμερα, όπου το φαινόμενο είναι πέραν των ατομικών ευθυνών.
Το να καταστρέψεις όμως ανθρώπους, οι οποίοι δεν δύνανται να ανταποκριθούν και να τους οδηγείς στον κοινωνικό θάνατο, διότι χωρίς το σπίτι του κάποιος δεν έχει πρακτικά καμία δυνατότητα επανάκαμψης, δεν αποτελεί παρά στυγνό σχέδιο εξόντωσης.
Άλλωστε το συμφέρον κάθε δανειστή είναι να προοδεύσει ο δανειζόμενος και να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Αυτή είναι η υγιής αντίδραση.
Πώς όμως γίνεται η επιλογή; Αυτό δεν είναι καθόλου δύσκολο να εντοπισθεί από την συμπεριφορά του στο παρελθόν. Διότι άνθρωποι, οι οποίοι επί δεκαετίες δεν είχαν καμία παραβατική συμπεριφορά, κάλυπταν τους φόρους και τις δόσεις των δανείων τους και ξαφνικά τα τελευταία χρόνια δεν μπορούν να το πράξουν δεν είναι στρατηγικοί κακοπληρωτές (το νέο γλωσσικό εφεύρημα) ή μη… συνεργάσιμοι (άλλη γλωσσική μπαρούφα στον άνεργο)!
Και επειδή αρέσκονται στα γλωσσικά εφευρήματα να προσθέσω κι εγώ το δικό μου:
τους στρατηγικούς κακοδανειστές, διότι εάν 100 δόλιοι συνάνθρωποι μας δεν μπορούν να αποπληρώσουν ένα σπίτι των 50,000 ευρώ (100Χ50,000=5 εκ.) να δούμε πόσα δάνεια των 5 εκατομμυρίων δόθηκαν με ορθά (!) κριτήρια.
Αλλά η τακτική της ενοχοποίησης και του αέρα, τον οποίον αναπνέουμε καθώς και της διασποράς διχόνοιας μεταξύ των πολιτών, μαζί με κατάλληλη δόση χαιρεκακίας και φθόνου μάλλον αποδίδει. Και αυτό είναι ένα άλλο σύμπτωμα μίας κοινωνίας, η οποία πλέον δεν υφίσταται παρά μόνον σαν ιδέα.
Και για να μην νομισθεί τίποτα διαφορετικά διαβάστε πάλι το άρθρο μου σχετικά με την διαφορά δανείων και χρεών.
Όταν λοιπόν η “ξηρασία” χτυπήσει έναν τόπο, ακόμα και εάν αυτή οφείλεται σε κακή διαχείριση των προηγούμενων διαθέσιμων υδάτινων πόρων, το να εκπλειστηριασθεί η ελάχιστη γη και η καλύβα του κάθε αγρότη στον μεγαλοϊδιοκτήτη (=κυβέρνηση) δεν αποτελεί λύση εναντίον της ξηρασίας.
Δόλιο σφετερισμό της ιδιοκτησίας αποτελεί, διότι κάποια στιγμή θα βρέξει και πάλι και τα εύφορα κτήματα δεν θα ανήκουν πλέον στους αρχικούς ιδιοκτήτες τους.
Η αντιμετώπιση της ξηρασίας αποτελεί συνολικό πρόβλημα και μόνο με ομόνοια και κοινή προσπάθεια μπορεί να κατανικηθεί.
Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν σιχαμερές μπούρδες.
Σημ. 1: Και για να είμαι ακριβοδίκαιος και ο αγρότης σώζεται εάν ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ.
Σημ. 2: Και επειδή σήμερα είναι η θλιβερή επέτειος του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, δεν μπορώ δυστυχώς να αισιοδοξώ, όταν τεράστιος αριθμός συμπολιτών μας συνταυτίζεται με την ιδεολογία των δολοφόνων.
Σημ. 3: Τέλος για σήμερα…
