Είναι αλήθεια, πως λόγω των συνεχών απουσιών μου και του μεγάλου φόρτου δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω την υπόθεση με την “ερευνήτρια” της NASA. Ειλικρινά δεν γνωρίζω τα περιστατικά. Λίγο-πολύ κατάλαβα πως βραβεύθηκε κάποια κοπέλα για κάτι, το οποίο δεν ισχύει ή κάτι ανάλογο.
Δεν έχει σημασία. Δεν στέκομαι σε αυτό.
Στέκομαι στο γεγονός, πως η υπόθεση έλαβε αρχικά μεγάλη δημοσιότητα, ως ένα Ελληνικό επίτευγμα, ασχέτως εάν αργότερα προέκυψαν διαφορετικά θέματα. Τούτο, διότι η Ελλάδα έχει ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΑΓΚΗ από κάποια επιτεύγματα. Είναι περισσότερο από μία δεκαετία, όπου οι ταπεινώσεις και απογοητεύσεις διαδέχονται η μία μετά την άλλη.
Όταν ήμουν στην Ανατολική Γερμανία είχα εκπλαγεί πως ένας λαός, όπως ο Γερμανικός- και μάλιστα η Ανατολική Γερμανία ήταν και ιδιαιτέρως φιλο-ναζιστική- μετατράπηκε σε λίγες δεκαετίες από την επιβολή ενός σκληρού ολοκληρωτικού και άκρως μίζερου καθεστώτος σε μία τόσο θλιβερή χώρα. Ειλικρινά ποτέ μου δεν θα το πίστευα εάν δεν το έβλεπα. Και αυτό από Γερμανούς και όχι έναν άλλο υποανάπτυκτο λαό. Το σφυροκόπημα από την αθλιότητα του κομμουνισμού και της ολοκληρωτικής ήττας διέλυσε κάθε ικμάδα ενός –κατά τα άλλα ισχυρού- λαού. Η σύγκριση με την τότε Δυτική Γερμανία ήταν αποκαλυπτική.
Δέκα μόλις έτη στην Ελλάδα με καθεστώτα ανάξιων ή απατεώνων “ηγετών” με πλήρες ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, με λογική πλέον “κούληδων” πολιτών (εννοώ από τη λέξη Ινδικής καταγωγής που σημαίνει ημερομίσθιος εργάτης ή σκλάβος) αναζητά απεγνωσμένα κάτι, κάπου να “πιαστεί”.
Ούτε έστω οι εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου ή καλαθοσφαίρισης υπάρχουν πλέον να φέρουν ένα τρόπαιο, θεοποιούνται ναζί αθλήτριες για μια επιτυχία, ανακαλύπτονται ερευνήτριες για οτιδήποτε και ρίγη εθνικής υπερηφάνειας αναδύονται όταν μέσα στις… 1000 ταχύτερα αναπτυσσόμενες Ευρωπαϊκές επιχειρήσεις είναι και… μία Ελληνική. Και ποια είναι αυτή; Είναι όντως μία εξαιρετική επιχείρηση, αλλά είναι μία επιχείρηση… καφέ. Δεν είναι μία Apple ή έστω κάτι σαν Apple ή τέλος πάντων κάτι, κάπως. Και ο καφές γνωρίζουμε πολύ καλά που καταλήγει μόλις καταναλωθεί.
Από καλλιτεχνικής απόψεως προσπαθούμε να γευτούμε ένα Όσκαρ μίας ταινίας, χωρίς κανένα απολύτως Έλληνα συντελεστή εκτός του σκηνοθέτη της με το πανανθρώπινο και άκρως διδακτικό ερώτημα για το ποια γλείφει καλύτερα το “πράμα” της Βασίλισσας της Αγγλίας. Ωραία!
Θα επισημάνω τέλος κάτι, το οποίο δεν έχει μελετηθεί –ούτε και αξιολογηθεί- επαρκώς, αλλά κρύβει μέσα του ένα μήνυμα. Και αυτό είναι το δημοψήφισμα-παρωδία του 2015. Ασχέτως του πώς και του γιατί και της ανατροπής του αποτελέσματος σε μία μόλις εβδομάδα εμπεριείχε μία μορφή αποφασιστικότητας για αγώνα εναντίον των δουλικών συνθηκών, οι οποίες επιβλήθηκαν στους Έλληνες πολίτες (πέραν και της δικής τους ευθύνης).
Και τώρα;
Μία χώρα με ήττες παντού, με πουλημένη την ονομασία μιας γεωγραφικής της περιοχής χωρίς κανένα όφελος, με έναν γείτονα, ο οποίος μόνο λόγω της δικής του αδυναμίας δεν έχει επιχειρήσει να καταλάβει το μισό Αιγαίο και συνεχώς απειλεί, όπως ο τελευταίος ψευτόμαγκας της Τρούμπας, με όλη την εθνική περιουσία παραδομένη και από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω;
Και ο Μίκυ Μάους να ισχυρισθεί κάποιος πως είχε Ελληνική καταγωγή πάλι αυτό θα γίνει πρώτη είδηση! Κατάντια…
Το κρίσιμο ερώτημα: Μέσα σε αυτή την απόλυτη σύγχυση ελλοχεύει άραγε “κάτι”, το οποίο σε ανύποπτο χρόνο και “δι΄ ασήμαντον αφορμή” θα εκραγεί; Ιδού η απορία…
