Σε μία σκηνή από τις γνωστές ταινίες της σειράς Ροζ Πάνθηρας με τον Πήτερ Σέλλερς στον ρόλο του επιθεωρητή Κλουζώ συμβαίνει μία ωραία σκηνή. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης για την διαλεύκανση ενός φόνου, μία ενοχλητική μύγα πετά δίπλα από τον επιθεωρητή. Αυτός τότε με μία μεταλλική ράβδο (!) προσπαθεί να την δολοφονήσει και προφανώς αποτυγχάνει καταστρέφοντας ταυτοχρόνως ένα πιάνο Steinway!
Η οικοδέσποινα έκπληκτη του απευθύνεται:
“But that’s a priceless Steinway” (Μα, αυτό είναι ένα ανεκτίμητο Steinway),
Και ο Πήτερ:
“Not any more”! (Όχι πλέον)!
Ίσως δεν σας περνά από το μυαλό αλλά από το 1850 έως το 1930 το δεύτερο πολυτιμότερο υλικό αγαθό (μετά από το σπίτι) για μια Αμερικανική οικογένεια ΔΕΝ ήταν το αυτοκίνητο, αλλά το… πιάνο! Η αγορά ενός πιάνου δεν θεωρείτο καν ως μία απλή αγορά αλλά αποτελούσε επένδυση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρήγαγαν τα περισσότερα πιάνα παγκοσμίως ενώ υπήρχαν μεγάλες φίρμες εξαιρετικής ποιότητας αυτού του μουσικού οργάνου.
Μάλιστα εάν δείτε εφημερίδες της εποχής είναι γεμάτες με διαφημίσεις πιάνων αλλά και όλων των συναφών επαγγελμάτων, όπως χορδιστών.
Ωστόσο μετά την κρίση του 1929 η αγορά των πιάνων άρχισε να υποχωρεί και μία μία φίρμα μα χρεοκοπεί. Εν τω μεταξύ τη θέση του πιάνου κατέλαβε το αυτοκίνητο. Και στη θέση των διαφημίσεων πιάνων εμφανίστηκαν οι μάρκες των αυτοκινήτων και στην θέση των χορδιστών τα συνεργεία.
Στην πορεία η παραγωγή πιάνων έφθινε στις Η.Π.Α. και κάποια στιγμή την δεκαετία του 70 αρχικά η Κορέα την ξεπέρασε σε παραγωγή. Την δεκαετία του 80 η Ιαπωνία ανέλαβε την κυριαρχία, την οποίαν έχασε από την Κίνα. Η Κίνα αυτή τη στιγμή παράγει τα περισσότερα πιάνα.
Η ποιότητα των Steinway,τα οποία κατάφεραν να επιβιώσουν είναι ασύγκριτη. Αλλά και το κόστος τους. Περισσότερα από 100,000 ευρώ χρειάζονται προκειμένου τα δάχτυλα σας να χαϊδεύουν τα πλήκτρα του. Και δεν είναι παράλογο πως υπάρχουν καλλιτέχνες, οι οποίοι ζουν σε ένα πολύ μικρό διαμέρισμα σε μία ασήμαντη συνοικία έχοντας όμως ένα πιάνο Steinway 100 και πλέον χιλιάδων ευρώ στην κατοχή τους.
Βέβαια με τα Κινέζικα πιάνα μπορεί σχεδόν κάθε ένας να νοιώσει την αίσθηση της κατοχής ενός σπουδαίου μουσικού οργάνου και να μάθει τουλάχιστον να δημιουργεί, ασχέτως εάν η ποιότητα του ήχου δεν είναι η καλύτερη.
Από ένα καλλιτεχνικό όργανο (το πιάνο) η κοινωνία πέρασε σε ένα χρηστικό αντικείμενο (το αυτοκίνητο). Ποιό όμως είναι το επόμενο;
Το επόμενο μετά την κατοικία δεύτερο πολυτιμότερο αγαθό, το οποίο αρχίζει να επικρατεί είναι το… κλουβί. Πλέον η παραγωγή κλουβιών κινείται εκπληκτικά ανοδικά. Εμφανίζονται μάλιστα πολλές επιλογές κλουβιών. Άλλα φθηνά πλαστικά, άλλα μεταλλικά, άλλα όμως είναι χρυσά. Και όπως η εξέλιξη από το καλλιτεχνικό μετατοπίστηκε στο χρηστικό τώρα μετατοπίζεται σε αυτό, το οποίο δηλώνει εγκλωβισμό. Τα πολυτιμότερα κλουβιά όμως είναι τα αόρατα. Είναι αυτά, τα οποία σε οδηγούν στην απώλεια της ελευθερίας σου.
Τα μέσα διαφημίζουν τα κλουβιά, όπως κάποτε τα πιάνα και τα αυτοκίνητα. Τώρα λέγονται πολιτικές ιδεολογίες. Και όπως τότε ένοιωθες υπερήφανος κάτοχος ενός πιάνου ή ενός αυτοκινήτου, τώρα νοιώθεις υπερήφανος υποστηρικτής μιας ιδεολογίας, ενός κλουβιού. Με το πιάνο δημιουργούσες, με το αυτοκίνητο απλώς μετακινιόσουν με το κλουβί είσαι φυλακισμένος. Και πάλι όπως και τότε οι χορδιστές και τα συνεργεία, τώρα έχουμε τους πουλημένους πολιτικούς, τους χειραγωγούς της κοινής γνώμης, τους παραγωγούς κλουβιών. Αυτοί είναι οι τεχνίτες των κλουβιών.
Τα κλουβιά του εγκλωβισμού της ζωής του καθ’ ενός από εμάς σε κάτι, το οποίο φαίνεται παράλογο. Και αυτό το παράλογο συνεχώς διακοσμείται με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά είσαι φυλακισμένος. Είσαι ένα βήμα πριν την ανάγκη για απελευθέρωση! Μην το ξεχνάς αυτό!
Να μην το ξεχνούν και αυτοί.
