Αυτή τη φωτογραφία την αποτύπωσα μία ημέρα (πολύ πρόσφατα) κατά την οποίαν ήμουν πάρα πολύ –μα πραγματικά πάρα πολύ- στενοχωρημένος. Γύριζα εδώ και εκεί με το αυτοκίνητο και την κάμερα κάτι να κινηματογραφήσω και να αισθανθώ καλύτερα αλλά δεν έβρισκα… Τελικά κατέληξα σε μία κοντινή παραλία της Πάτρας, έτσι χωρίς σκοπό ή λόγο. Και άρχισα να κινηματογραφώ…
Πλησίαζε πανσέληνος ήταν και σούρουπο και σε μια στιγμή -κλικ- να’ σου το φεγγάρι με τα πουλιά να πετούν εμπρός του. Και τότε θυμήθηκα μία παλιά μου σκέψη:
Το φεγγάρι γυρίζει σταθερά γύρω από τη Γη. Και κάθε ημέρα έχει μία διαφορετική φάση. Άλλοτε είναι σκοτεινό, άλλοτε φωτεινό και τις περισσότερες ημέρες κάπου στο ενδιάμεσο. Ποτέ δε σταματά να περιστρέφεται. Αλλά και ποτέ δεν είναι το ίδιο μέσα στο μήνα του. Και το πιο ωραίο, όπως κάποτε είχα γράψει, φαίνεται φωτεινό όταν είναι μακρύτερα από τον φωτοδότη του ήλιο και σκοτεινό όταν είναι πιο κοντά του! Αντλεί όλη την ενέργειά του στη σκοτεινή του φάση και την αποδίδει στην πανσέληνο.
Γι΄ αυτό όταν είσαι στη χειρότερη και σκοτεινότερη σου φάση έχεις τη μοναδική ευκαιρία να αντλήσεις περισσότερη –πολύ περισσότερη- δύναμη!
Αλλά αυτό δεν αρκούσε να μου απαλύνει την κακή μου διάθεση. Και λοιπόν;
Μετά σκέφτηκα πως ενώ περιστρέφεται γύρω από τη Γη περιστρέφεται και με τέτοιον τρόπο γύρω από τον εαυτό του, ώστε πάντα η μία του πλευρά να είναι η φωτεινή και πάντα η άλλη του η σκοτεινή, όταν όμως το βλέπεις από τη Γη. Συνεπώς οι διαθέσεις αλλάζουν αλλά… υπάρχει και ένα αλλά!
Αυτά συμβαίνουν ούτως ή άλλως από τις κινήσεις της ίδιας της ζωής. Το φεγγάρι ΕΙΝΑΙ η ίδια η ζωή. Αλλά (το προηγούμενο… αλλά) έχεις και μία ακόμα δυνατότητα. Να περπατήσεις ενόσω είσαι ΕΠΑΝΩ στο φεγγάρι! Τότε ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ σε ποια πλευρά θέλεις να είσαι. Στη φωτεινή ή στη σκοτεινή;
Μα… δεν είμαι στο φεγγάρι! Τότε ΠΕΡΠΑΤΑ στη Γη. Ε, κι αν και πάλι δεν μπορείς να περπατήσεις σκέψου τα φτερά σου! Τα πουλιά σου το υπενθυμίζουν…
