Τι κι αν είσαι σε ένα κάστρο ή σε μία κρύπτη με εκατό μαχητές έτοιμους να πεθάνουν για εσένα; Τι κι αν έχεις απεριόριστη εξουσία σε εκατομμύρια ανθρώπους; Τι κι αν αυτοκρατορίες καταναλώνουν τεράστιους πόρους εναντίον σου και δεν καταφέρνουν να σε εξοντώσουν;
Είσαι κάτι σαν μικρός θεός. Αλλά δεν είσαι. Και κάποια στιγμή εκεί που δεν το περιμένεις όλα φαίνονται μάταια. Ο εισβολέας έχει εισέλθει μία στιγμή, όπως όλες τις προηγούμενες στο σπίτι σου. Και οι μαχητές, οι οποίοι τόσο σε θαύμαζαν και σε προσκυνούσαν σκορπάνε σαν φύλλα στον άνεμο. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πώς η απεριόριστη εξουσία σου σε εκατομμύρια ανθρώπους δεν έχει καμία αξία. Δεν μπορεί να σε προστατεύσει κανείς.
Και τότε τρέχεις στο κάστρο σου να κρυφτείς στα πιο απομονωμένα σημεία με την ελπίδα μη σε εντοπίσουν. Αλλά το πιο καλά κρυμμένο σημείο του κάστρου σου καταλήγει σε έναν τοίχο. Είναι αδιέξοδο. Ένας δρόμος ΜΕ τέλος.
Κι εκεί τελειώνουν όλα. Και κλαις, διότι ολόκληρη η θλιβερή εξουσία σου καταλήγει κομμάτια στον αέρα…
Νομίζετε ότι γράφω για τον Αλ Μπαγκντάντι τον αρχηγό του Ισλαμικού Κράτους, ο οποίος εξοντώθηκε μόλις χθες;
Λάθος!
Γράφω για τον καθ΄ έναν:
από θλιβερούς πρωθυπουργούς ανθρωπάκια, διεστραμμένους επιχειρηματίες, οικογενειάρχες βασανιστές, μικρο-τίποτα με εξουσία έστω και σ΄ ένα σκυλί… Όλοι μία κατηγορία είναι. Και όλοι νοιώθουν ακριβώς το ίδιο και πριν αλλά και όταν έρχεται το τέλος.
Και τότε το μόνο, το οποίο τους απομένει είναι τα κλαψουρίσματα και οι λυγμοί. Ναι, διότι πάντοτε ήταν για κλάματα. Αυτοί το γνώριζαν. Οι άλλοι όμως;
