Δύο λόγια θα ήθελα μόνο να γράψω σχετικά με τις αυριανές εκλογές…
Η γενική εικόνα, την οποία έχω αποκομίσει (φυσικά εντελώς υποκειμενική άποψη αυτή) είναι πως σχεδόν όλοι δέχονται μία εκδοχή μιας τάσης:
Άλλοι θέλουν να ζουν στο όνειρο (απογοητευμένοι μεν αλλά επίμονοι),
Άλλοι θέλουν να μην αλλάξει τίποτα ή να αλλάξει με τρόπο, ώστε να ευνοεί τους ίδιους, Άλλοι να διαλύσουν ότι υπάρχει και άλλοι να κάνουν μία… νέα αρχή είτε από το μηδέν είτε από κάπου αλλού… ή και να μην κάνουν καμία αρχή, διότι αρέσκονται στην καταστροφή… Άλλοι το ένα, άλλοι το άλλο…
Και όλα τα προηγούμενα μέσα σε ένα θλιβερό κλίμα και με στόχο τη διαχείριση μίας δεδομένης πραγματικότητας… Ωπ! Εδώ έγραψα κάτι… “δεδομένης -;-” ή μήπως όχι;
Όλα τα προηγούμενα (για τα οποία έχω γράψει πάρα πολλές φορές στο παρελθόν) δύο πράγματα δηλώνουν:
1. Την μη αποδοχή της (όποιας) πραγματικότητας, μάλιστα ούτε καν την αντίληψή της και πως ο μόνος τρόπος διαφυγής και προόδου είναι ο σκληρός αγώνας κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και πως
2. Την έλλειψη πίστης πως την τύχη του ο κάθε άνθρωπος την δημιουργεί ο ίδιος και δεν την αφήνει να την γράφουν άλλοι…
Αυτές τις δύο πεποιθήσεις χρησιμοποιούν οι αρχηγοί και τα κομματικά επιτελεία αναλόγως της ψυχοσύνθεσης των πολιτών, τους οποίους στοχεύουν. Το ωραίο είναι πως αυτοί, οι οποίοι θα ωφεληθούν είναι ακριβώς εκείνοι, οι οποίοι για τους εαυτούς τους γνωρίζουν πολύ καλά πόσο ψευδείς είναι οι δύο προηγούμενες προτάσεις και πόσο όμορφο είναι να πείθουν τους άλλους ότι ισχύουν.
Η είσοδος στο εκλογικό τμήμα με δεδομένη την πίστη πως οι δύο προηγούμενες παραδοχές ισχύουν επισφραγίζει με τον καλύτερο τρόπο την δήλωση:
Η δική σου απογοήτευση κέρδος για κάποιον άλλον.
Πρώτη Δημοσίευση: 19 Σεπ. 2015
