(Συνέχεια του Τι Είναι Λαός;)
Απαντώ σε μερικά ακόμα ερωτήματα:
- “Οι ανάγκες του λαού”
Μία είναι η ανάγκη του λαού και αυτή θα μπορούσε να μετρηθεί μόνο με ένα όργανο, το οποίο όμως είναι ανύπαρκτο: το… δυστυχιόμετρο ή καλύτερα το ευτυχιόμετρο.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων επιθυμεί μία ομαλή ζωή. Να εργάζεται, να μεγαλώνει τα παιδιά του (εάν επιλέξει να έχει), να δημιουργεί πράγματα που του αρέσουν, να ερωτεύεται, να χαίρεται και να εκπληρώνει αυτό, το οποίο ονομάζεται “ζωή”. Ο κυβερνήτης ή ο ηγέτης αυτό το σκοπό και μόνον οφείλει να έχει. Να φροντίζει να λειτουργούν τα προηγούμενα για την συντριπτική πλειοψηφία και ένα μικρότερο τμήμα (εκλεκτό θα τολμούσα να το χαρακτηρίσω) με ιδιαίτερες ικανότητες και χαρίσματα σε κάποιους τομείς να αναπτύσσεται σε ένα υγιές και γόνιμο περιβάλλον. Από αυτό το μικρό ποσοστό προέρχονται τα μεγάλα επιτεύγματα, τα οποία ωφελούν και τη συντριπτική πλειοψηφία. Δεν πρέπει να θεωρηθεί αυτό εκλεκτικισμός.
Αυτές είναι οι ανάγκες του λαού.
Όταν κάποιος κυβερνήτης στερήσει επί τούτου κάτι από τα προηγούμενα δηλητηριάζει το σύνολο. Όσο περισσότερα τόσο σοβαρότερη η δηλητηρίαση. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα αποστρέφονται τη χαρά, το γέλιο. Βασίζουν την ύπαρξη τους σε σκυθρωπούς δυστυχείς ανθρώπους και τη γραφειοκρατία. Δεν αγαπούν οι κυβερνήτες αυτοί το λαό. Τον μισούν και θέλουν να τον ισοπεδώσουν για να κυβερνούν οι ίδιοι. Το δυστυχιόμετρο δείχνει στο φουλ.
Και φυσικά, όπως έχω αναφέρει και άλλες φορές αυτό επηρεάζει τους πάντες… (το σύνολο της κοινωνίας, το λαό).
- “Εξαπατάται ο λαός από πολιτικούς;”
Φυσικά και ναι! Εξαπατάται από τον πολιτικό εκείνον, ο οποίος επιδιώκει μόνο την εξουσία με την αλάνθαστη μέθοδο της σύνθλιψης του λαού. Η απογοήτευση είναι το άριστο όπλο (και μέθοδος). Και η απογοήτευση προκύπτει όταν τα μεγάλα όνειρα και υποσχέσεις μετατραπούν σε εφιάλτες και δεσμεύσεις, η κλασσική μέθοδος των λαϊκιστών μισανθρώπων.
- “Ο κυβερνήτης καθρεφτίζει το λαό;”
Όχι. Μπορεί να συμβεί και αυτό, αλλά πολύ σπάνια. Τα Ελληνικά κανάλια της τηλεόρασης είναι σκουπίδια. Εντελώς. Δεν επέλεξε ο λαός το πρόγραμμα τους. Οι ιδιοκτήτες ή οι κυβερνητικοί υπάλληλοι είτε θεώρησαν de facto ότι απευθύνονται στο τίποτα είτε επιλέγουν να προκαλέσουν τα χαμηλότερα ένστικτα του κοινού τους και να το διαπαιδαγωγήσουν κατάλληλα, ώστε να αποκτήσει αγελαία συμπεριφορά και να χειραγωγείται πανεύκολα.
Όλοι μπορούν να αναγνωρίσουν την ποιότητα και τη διαφορά μεταξύ μίας Ferrari και ενός… Trabant! Αλλά δεν μπορούν να το εκφράσουν και να το ζητήσουν. Δέχονται ότι τους παρέχεται και αυτό αντανακλά τις αποφάσεις και επιδιώξεις των κυβερνητών τους.
Ελπίζω να κατέστησα σαφείς κάποιες έννοιες, σύμφωνα με το δικό μου πάντα σκεπτικό και αντίληψη.
