Δύο ήταν τα θέματα, τα οποία κυριάρχησαν στην ειδησεογραφία την τελευταία εβδομάδα (περίπου βέβαια):
1. Τα της Τουρκίας με όλα τα συνεπακόλουθα και
2. Η κατακόρυφη πτώση των εσόδων από τον τουρισμό.
Για το πρώτο με την Τουρκία είναι γνωστές οι επιδιώξεις της και η γενικότερη διπλωματική της πολιτική. Για το δεύτερο φάνηκε η γύμνια της Ελληνικής οικονομίας, η οποία είχε επιλέξει την εύκολη λύση του τουρισμού, ως μία σταθερή πηγή εισοδήματος.
Αλλά υπάρχουν και κάποια άλλα θέματα, τα οποία δεν παρατηρούμε. Διαβάζοντας τη συνήθη Ελληνική ειδησεογραφία ελάχιστα επεκτείνουμε τους ορίζοντές μας. Μία εσωστρέφεια άνευ προηγουμένου. Εάν όμως διαβάσετε την Τουρκική ειδησεογραφία έκπληκτοι (δεν θα έπρεπε) θα διαπιστώσετε το συνεχές άνοιγμα και ενδιαφέρον της χώρας (και με το συγκεκριμένο αρχηγό) σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας. Η Τουρκική διπλωματία με βαριά παράδοση ήδη από την εποχή των Σουλτάνων (όπως έχω γράψει και στο παρελθόν) κινείται πολυδιάστατα.
Η Ελληνική περιορίζεται μόνο στα εσωτερικά ζητήματα. Για την Ελλάδα ΔΕΝ υπάρχει άλλος Κόσμος, πέραν της Γερμανίας και λίγο έστω –και τούτο λόγω της ομογένειας και της σχέσης της- με αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών.
Δεν υπάρχουν άλλες χώρες…
Για την Τουρκία όμως υπάρχουν. Και εάν μου αντιτείνετε πως η Τουρκία ανήκει στην Ασία θα το δεχτώ, αλλά σίγουρα δεν ανήκει στην Αφρική. Κι όμως κινείται συνεχώς σε αυτό το τόξο μεταξύ χωρών της Αφρικής και Ασίας.
Τι αποκομίζει η Τουρκία από όλα αυτά; Μα τη δημιουργία εναλλακτικών οδών… διαφυγής σε κρίσιμες καταστάσεις και επιρροής σε κανονικές συνθήκες. Στη Γερμανία δεν είναι εύκολο να επενδύσεις. Σε μία χώρα όμως της Αφρικής μπορείς. Να τώρα λοιπόν, όπου ο τουρισμός σε μεγάλο βαθμό εξέλειπε και τον Οκτώβριο όταν γίνει ο λογαριασμός θα υπάρχει σημαντικό έλλειμμα σχετικά με το σύνηθες.
Μία χώρα, μια κοινωνία για να προοδεύσει, πρωτίστως χρειάζεται πολίτες… ανοικτών οριζόντων. Συνεπακόλουθο αυτών είναι η πλούσια μόρφωση και η κίνηση προς τα εμπρός.
Το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, της Ελλάδας δεν είναι ούτε η Τουρκία, ούτε ο τουρισμός. Είναι οι περιορισμένοι ορίζοντες των πολιτών της. Και δεν διαβλέπω διάθεση “επένδυσης” σε αυτό…
