Αυτό το θέμα με έχει απασχολήσει εκτενώς ως προς τις πτυχές του εδώ και δεκαετίες. Και δεν είναι ένας προβληματισμός, ο οποίος αφορά μόνο τα κλαπέντα μάρμαρα αλλά και άλλα σπουδαία έργα τέχνης και από κάθε γωνιά του κόσμου. Μάλιστα το είχα συσχετίσει με το θέμα της μόνιμης διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα.
Στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης η συλλογή με τις Αιγυπτιακές αρχαιότητες είναι η επόμενη σπουδαιότερη σε πλούτο μετά από αυτήν του Μουσείου του Καΐρου.
Η στήλη της Ροζέττας, η οποία “ξεκλείδωσε” το μυστικό της αποκρυπτογράφησης των Ιερογλυφικών εκτίθεται στο Βρετανικό Μουσείο.
Από την άλλη πλευρά περπατώντας στο κέντρο του Παρισιού και της Ουάσιγκτον δεν μπορείς να μην θαυμάσεις στην πρώτη περίπτωση τον έναν οβελίσκο από το Λούξορ, εκεί όπου παραμένει ο δίδυμος αδελφός του ενώ στην Πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών ορθώνεται ο υψηλότερος του Κόσμου, ο οποίος όμως είναι κατά πολύ νεώτερος και προφανώς εμπνευσμένος από τους Αιγυπτιακούς.
Ακόμα και στην Κωνσταντινούπολη ευρίσκεται ένας άλλος οβελίσκος από την Αίγυπτο, αυτός του Τούθμωσι Γ΄.
Τέλος (τρόπος του λέγειν) τα Μάρμαρα του Παρθενώνα εκτίθενται σε περίοπτη θέση στο Βρετανικό Μουσείο, το οποίο ομολογουμένως είναι ένα πολύ πλούσιο Μουσείο.
Με εξαίρεση αυτόν της Κωνσταντινούπολης όλα τα προηγούμενα τα έχω επισκεφθεί και πολλαπλώς και έχω ιδίαν αντίληψη των συναισθημάτων, τα οποία γεννούν. Φυσικά αφορούν τα προσωπικά μου συναισθήματα…
Θα είμαι απολύτως ειλικρινής όπως πάντα εξ΄ άλλου. Σε όλες τις περιπτώσεις το πρωτεύον συναίσθημά μου ήταν ένα:
“Κλέβεις ό,τι ΔΕΝ μπορείς να αποκτήσεις! Και δεν είσαι και ΑΞΙΟΣ να το αποκτήσεις. Και όχι μόνον αυτό αλλά ΔΕΝ θα καταφέρεις και ποτέ να το δημιουργήσεις.”
Διότι όταν έχεις ανάγκη να “στολίσεις” την πατρίδα σου με κάτι, το οποίο ΔΕΝ σου ανήκει τι υποδηλώνεις; Ό,τι είσαι κατώτερος από την κοινωνία εκείνη από την οποίαν το έκλεψες. Εάν το συνειδητοποιούσαν αυτό οι κάθε λογής λήσταρχοι και κατακτητές θα επέστρεφαν ΟΛΑ τα κλαπέντα. Αλλά δεν έχουν ούτε τα (εδώ θα με λογοκρίνει το Facebook) να το κάνουν.
Αυτό ένοιωσα και νοιώθω πάντα όταν έρχομαι αντιμέτωπος με κάθε είδους κλοπές (από ονόματα κρατών, έως τίτλους και έργα τέχνης ή μνημεία).
Αυτό όσον αφορά τα δικά μου συναισθήματα και σκέψεις.
Το ωφελιμιστικό και περισσότερο πρακτικό τώρα της υπόθεσης. Στο λαμπρό Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, όπου εκτίθενται σπουδαία εκθέματα από όλους σχεδόν τους Αρχαίους Πολιτισμούς ένοιωθα πολύ “τυχερός”, διότι είχα την ευκαιρία να θαυμάσω συλλογές από περιοχές και πολιτισμούς, τους οποίους δύσκολα θα μπορούσα να επισκεφτώ. Τουλάχιστον συγκεντρωμένα όλα μαζί σε έναν διαχειρίσιμο χώρο. Χαρακτηριστικά αναφέρω τις θαυμάσιες συλλογές του, της Αφρικανικής Τέχνης ή από την Ωκεανία και την υπόλοιπη Αμερικανική ήπειρο.
Ένας Αμερικανός στη Νέα Υόρκη ή ένας Ιάπων στο Λονδίνο επισκεπτόμενοι τα Μουσεία το πιθανότερο είναι να νοιώσουν ή να αισθανθούν κάτι από τους προηγούμενους συλλογισμούς μου και επιπλέον να τους γεννηθεί η επιθυμία και το κίνητρο να επισκεφθούν τους φυσικούς και αυθεντικούς χώρους δημιουργίας των εκθεμάτων.
Δεν είμαι σίγουρος λοιπόν εάν τα χυδαίως κλαπέντα Μάρμαρα του Παρθενώνα είναι τόσο ανάγκη να επιστρέψουν στον φυσικό τους τόπο. Διότι την ύλη μπορείς να την κλέψεις, να την μεταφέρεις και να την εκθέσεις ξεδιάντροπα οπουδήποτε.
Το ΠΝΕΥΜΑ και τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, τα οποία αντιπροσωπεύουν όμως ΔΕΝ μπορείς! Και αυτός ας είναι ο πόνος και το σύμπλεγμα κατωτερότητας των απανταχού ληστάρχων και κατακτητών.
…
Και η καταθλιβόμενη κεφαλή του αλόγου του Αετώματος δεν αργεί κάποια στιγμή να μετατραπεί σε κεφαλή λέοντος των αξίων!
