Ένα σχόλιο μου για τον Στήβεν μου κόστισε 100 βουρδουλιές στην πλάτη. Έγραψα πως κατά τη γνώμη μου δεν είναι καλός σκηνοθέτης. Επειδή ΔΕΝ άλλαξα γνώμη και συνεχίζω να το πιστεύω και επειδή συζητήσαμε εκτενώς επί του θέματος με τον Jean Cohen (ευτυχώς ΔΕΝ μετέφερε τη γνώμη μου στον Στήβεν) σας επεξηγώ τις απόψεις μου. Νομίζω Ζαν πως δεν διαφωνείς τουλάχιστον σε γενικές γραμμές.
Ο Στήβεν όσον αφορά την οπτική απεικόνιση είναι κορυφαίος. Όσον αφορά τα νοήματα του, όμως νομίζω πώς όχι. Είναι καθαρά εμπορικός. Εάν προσέξετε χρησιμοποιεί συγκεκριμένα μοτίβα πρόκλησης συναισθημάτων. Χαρακτηριστικά αναφέρω μονολόγους, εν είδει εξομολόγησης σε κάποιες ήρεμες στιγμές της υπόθεσης, όπου περιγράφουν κάποιο γεγονός στο παρελθόν.
Επίσης συγκεκριμένα μοτίβα πρόκλησης φθηνού συναισθήματος με την ανάλογη μουσική επένδυση. Στην σχετικά πρόσφατη “Γέφυρα των Κατασκόπων” στο ίδιο τραμ, οι ίδιοι επιβάτες στην αρχή στοχεύουν με τα μάτια τους με μίσος τον εξαίρετο Τομ Χάνκς, ενώ στο τέλος της ταινίας οι ίδιοι τον κοιτάζουν με θαυμασμό. Αυτό εμένα δεν μου αρέσει.
Προσωπικά απεχθάνομαι τους τεχνητούς συναισθηματισμούς, όπως επίσης και το επί τούτου ευτυχισμένο τέλος. Και ο Στήβεν ακολουθεί αυτές τις φόρμες ευλαβικά.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν παρακολουθούσα τις ταινίες ακριβώς, αλλά την συμπεριφορά των θεατών όταν πήγαινα στον κινηματογράφο. Ήταν σαφώς περισσότερο ενδιαφέρουσα η πλοκή.
Ο Στήβεν είναι άριστος γνώστης της τεχνικής, αλλά στερείται βάθους νοήματος. Αλλά καθόλου βάθους εσόδων για τις δημιουργίες του. Ακόμα και η “Λίστα του Σίντλερ” δεν ξεφεύγει από τα συγκινησιακά μοτίβα του.
Στον αντίποδα για κάποια σύγκριση θα αναφέρω τον Ρομάν Πολάνσκι. Ανεξαρτήτως των προσωπικών του θεμάτων και πόσο μπορούν αυτά να με επηρεάσουν (ναι με επηρεάζουν δεν το κρύβω), η “Chinatown” είναι μακράν ανώτερη σκηνοθετικά, χωρίς πουθενά να καταφεύγει σε τεχνάσματα. Ούτε και σε happy end.
Ο Στήβεν ναι είναι σπουδαίος κινηματογραφιστής, αλλά δεν κάνει αυτό, το οποίο θεωρώ προσωπικά κινηματογράφο.
Μάλιστα τους “Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού”, ένα τόσο σπουδαίο και σοβαρό θέμα το διαχειρίζεται με απρέπεια. Δεν βγαίνουν… πνεύματα από την Κιβωτό (όπως τα δείχνει στο τέλος).
Φυσικά όλα τα προηγούμενα δεν έχουν κανένα νόημα, διότι η κριτική έχει ισχύ μόνο όταν έχεις δημιουργήσει κάτι ανάλογο. Εμένα η μέχρι τώρα πολύ φτωχή μου παραγωγή δεν δικαιολογεί τα προηγούμενα. Ωστόσο στις ταπεινές μου “3 Μοίρες” συγκεκριμενοποιώ τρεις σαφείς τρόπους, ώστε ένας άνθρωπος να αλλάξει πραγματικά τη μοίρα του, παρά να περάσει ευχάριστα (ή έστω κλαίγοντας και μετά να το ξεχάσει) για δύο ώρες.
Και δίδεται και… δωρεάν!
