Όταν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας εκπαιδευόμασταν στη ρίψη χειροβομβίδων, ένα πολύ απλό δηλαδή όπλο, σκεφτόμουν τρία πράγματα:
1. Πως ακόμα και ο καλύτερος κατασκευαστής στατιστικά έχει ένα ποσοστό, έστω απειροελάχιστο, αστοχίας. Το γνώριζα καλά αυτό από τα μαθήματα του πανεπιστημίου,
2. Ο κατασκευαστής των στρατιωτικών υλικών ήταν πάντα ο μεγαλύτερος μειοδότης (προσέφερε τη μεγαλύτερη έκπτωση) και αυτό σε δημοπρασία του δημοσίου και δεν θα ήταν κατ΄ ανάγκην ο καλύτερος αφού ήταν και ο φθηνότερος και τέλος
3. Η ανθρώπινη βλακεία, απροσεξία και το τυχαίο και απρόβλεπτο παραμονεύουν σε κάθε δραστηριότητα. Ο πριν ή μετά από εμένα ή εγώ ο ίδιος μπορεί να ρίπταμε την χειροβομβίδα σωστά στο σκάμμα ή να μας έφευγε προς τα πίσω στους συναδέλφους μας ή να μην προλαβαίναμε να την ρίξουμε από το στρες και να εκρήγνυτο στα χέρια μας.
Συμπέρασμα:
Μην ασχολείστε με τα εκρηκτικά παρά μόνον εάν πρέπει και είναι απόλυτη ανάγκη ή είναι το εργασιακό σας αντικείμενο. Επίσης να μην κάνετε… οικονομία στα περιφερειακά εξαρτήματα (βλ. Σάββας Ξηρός της 17Ν με το Κινέζικο ξυπνητήρι). Τα εκρηκτικά δεν προειδοποιούν. Εκρήγνυνται!
