Ένα από τα πολύ περίεργα φαινόμενα της ζωής, το οποίο συνεχώς με εντυπωσιάζει είναι η παρ΄ ολίγον… αστοχία (ή ευστοχία)! Θα δείτε πόσο ενδιαφέρουσα και χρήσιμη είναι αυτή η ιδιότητα της ζωής και πώς μπορεί να αποβεί προς όφελός μας…
Υπάρχει ένας θαυμάσιος Εβραϊκός μύθος (τον περιγράφω παρακάτω συνοπτικά), ο οποίος εκφράζει ακριβώς αυτή την ιδιότητα:
Ένας χωρικός ονόματι Γιάνκελ μετέφερε κάθε ημέρα στον ώμο του ένα φορτίο καυσόξυλα προς παράδοση στους πελάτες του. Με αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζε την επιβίωσή του. Κάθε ημέρα λοιπόν το βαρύ φορτίο, ώσπου κάποτε κουράστηκε τόσο πολύ ώστε το πέταξε στο μονοπάτι, όπου περπατούσε και ανέκραξε: “Θάνατε, έλα!”· και… voilà (ιδού) εμφανίζεται αμέσως ο Άγγελος Θανάτου εμπρός του, επάνω στο μαύρο του άλογο!
-“Με κάλεσες;” τον ερώτησε με παγερό βλέμμα.
Του Γιάνκελ του κόπηκαν τα πόδια! Τι το ήθελε; Μόλις τον είδε πάγωσε, αλλά όμως δεν έχασε την ψυχραιμία του. Του αποκρίνεται:
-“Ε, ναι σε κάλεσα, διότι μου έπεσε από την πλάτη το φορτίο μου και χρειαζόμουν βοήθεια από κάποιον πολύ δυνατό να το σηκώσω και πάλι.”
Ο Άγγελος του Θανάτου κατέβηκε από του άλογό του γεμάτος καχυποψία και με μισό βλέμμα, αλλά παρ΄ όλα αυτά τον βοήθησε να σηκώσει το φορτίο και να το βάλει στην πλάτη του Γιάνκελ!
Ο Γιάνκελ τον ευχαρίστησε και με το ίδιο φορτίο, το οποίο τώρα πλέον ούτε το καταλάβαινε πως το μετέφερε, έβγαλε φτερά στα πόδια του και γεμάτος ενέργεια εξαφανίστηκε!
Για τον Γιάνκελ ήταν μία παρ΄ ολίγον… αστοχία (άλλωστε θα πέθαινε) ενώ για τον Άγγελο Θανάτου μία παρ΄ ολίγον ευστοχία (έχασε μία ψυχή, η οποία μάλιστα η ίδια τον είχε προσκαλέσει)! Κι όμως σκεφτείτε πόσες φορές στη ζωή μας ερχόμαστε σε καταστάσεις “λίγο πριν το τέλος” και πως συναντάμε τον αντίστοιχο άγγελο της κάθε περίπτωσης, αλλά με λίγη σκέψη και ευστροφία και κυρίως ψυχραιμία δυνάμεθα να τον ξεγελάσουμε.
Και φυσικά ο Άγγελος Θανάτου δεν αστειευόταν και ελάχιστα ήθελε να πάρει μαζί του τον Γιάνκελ!
Το φορτίο θέλεις δε θέλεις δεν το αποφεύγεις. Μπορείς όμως να γίνεις… Γιάνκελ!
