Πριν από κάποιο διάστημα είχα γράψει ένα άρθρο με τον τίτλο Νεο-δικτάτορες. Αναφερόμουν σε αυτή τη νέα γενιά πολιτικών-απατεώνων, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το δημοκρατικό πολίτευμα και τη συνολική υποβάθμιση του ήθους κι των αξιών των νέο-κοινωνιών καταλαμβάνουν την εξουσία με… εκλογές!
Το είδος ανθεί και είναι χαρακτηριστικό το προφίλ των δολίων. Και το όνειρό τους ως εκκολαπτόμενοι δικτάτορες είναι όταν… μεγαλώσουν να εξελιχθούν σε παλαιο-δικτάτορες.
Ωστόσο το ξεχασμένο είδος των… παλαιο-δικτατόρων δεν έχει εξαφανιστεί από την πολιτική. Σαρκοβόροι δεινόσαυροι για πολλούς και από μακριά, αλλά καθόλου για όσους κυβερνώνται και συνθλίβονται από αυτούς. Και είναι πλέον αρκετοί, διότι και αυτοί… πάλιωσαν! Τους περισσότερους θα τους συναντήσουμε στα απομεινάρια κρατών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, στην Ασία και την Αφρική. Στην τελευταία το είδος είναι λαμπρό, όπως τα διαμάντια, τα οποία πωλούν για να τα μετατρέψουν σε Bugatti και βίλες στο Μονακό, μαζί με γιώτ, αλλά δεν είναι τόσο επικίνδυνοι για τους άλλους. Διότι εκεί είναι… Αφρική.
Στην Ευρώπη όμως και τριγύρω πληθαίνουν με χαρακτηριστικό ρυθμό. Δεν θα τους αναφέρω και δεν είναι μόνο όσοι κάνουν φασαρία. Είναι και άλλοι, τους οποίους εάν δεν ψάξετε δεν θα μάθετε. Ή τουλάχιστον δεν απασχολούν κανέναν ή δεν ενδιαφέρεται κανείς γι΄ αυτούς, όπως δεν ασχολείται κανείς στην Ευρώπη με την Ακτή Ελεφαντοστού.
Διότι γνωρίζουν πως το καλύτερο όπλο άμυνας τους είναι να μη δίνουν στόχο.
Ωστόσο θα ήθελα να παρατηρήσω στην έκπληκτη Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη με την κυβερνητική αεροπειρατεία της ημέρας, πως παλαιο-δικτάτορες είχε πριν λίγες δεκαετίες και η ίδια (η Ευρώπη) στην Ισπανία (40 έτη) και την Πορτογαλία (50 έτη). Οι ναζιστικές κυβερνήσεις δεν άντεξαν πολύ, διότι… ασχολήθηκαν με τους άλλους. Εάν η Γερμανία και η Ιταλία δεν έκαναν καμία επιθετική κίνηση ίσως ακόμα να βασίλευαν.
Για τον φράχτη του Σταλινικού στυγνού ολοκληρωτισμού για 70 έτη ούτε λόγος να γίνεται.
Και τώρα ένας παλαιο-δικτάτορας χάριν ενός 26χρονου… παλιόπαιδου (ειρωνικά το γράφω και μαύρη μαρμάγκα το έφαγε) διέπραξε τρομοκρατική ενέργεια. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.
Υπάρχει ελπίς… (με μεγάλο κόστος). Πάντως στην Ευρώπη το… χούι δεν φεύγει, καθότι ως γνωστόν “πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι του”.
Διαβάστε και:
