…διότι μου σώθηκαν τα χτένια· και ως γνωστόν είθισται ή επιβάλλεται όποιος έχει γένια να έχει και τα χτένια.
Και τώρα τι σημασία έχει αυτό; Για εσάς ουσιαστικά καμία, αλλά για τα χτένια τεράστια! Διότι είχαν ένα σκοπό στη ζωή τους, ο οποίος προερχόταν από την ΑΝΑΓΚΗ μου να προσέχω τα γένια μου. Μόλις όμως τα έκοψα… πάπαλα τα χτένια.
Οι εξαρτήσεις και πιέσεις μας έχουν δύναμη όσο είναι απαραίτητες να συντηρούν τις αδυναμίες μας, οι οποίες συνήθως προκύπτουν από μία ανάγκη. Μόλις την τροποποιήσουμε ή την εξαλείψουμε (αυτήν την ανάγκη) παύουν και να υφίστανται.
Και όπως θαυμάσια έγραψε και ο Τσιτσάνης στο βαπόρι απ΄ την Περσία:
Τώρα κλαίν’ όλα τ’ αλάνια
που θα μείνουνε χαρμάνια
Τροποποιώ:
Τώρα κλαίν΄ όλες οι χτένες
που θα μείνουν κλειδωμένες
Δεν έγραψα κάποια σπουδαία φιλοσοφία, απλώς υπενθύμιση…
Να σημειώσω όμως και κάτι. Δεν έχω μεν ανάγκη από τα χτένια, αλλά τώρα από περισσότερα ξυραφάκια και αφρούς ξυρίσματος!
