Ως μη Πατρινός, αν και έχω ζήσει πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μου εδώ, θα ήθελα να επισημάνω μία σημαντική (υποκειμενικά αναφέρομαι) παράλειψη.
Υπερτονίζεται και ουσιαστικά ταυτίζεται η πόλη με το καρναβάλι. Δεν αντιλέγω και η Βενετία έχει το δικό της καρναβάλι, αλλά δεν είναι το πρώτο ή το μόνο πράγμα, το οποίο έρχεται στο νου κάποιου όταν σκέφτεται τη Βενετία. Για την Πάτρα ωστόσο ΕΙΝΑΙ το ΠΡΩΤΟ, το οποίο έρχεται στο νου.
Η Πάτρα βέβαια δεν είναι Βενετία, διότι όταν οι Βενετοί αλώνιζαν τις θάλασσες και πλούτιζαν, οι Πατρινοί προσπαθούσαν να επιβιώσουν από τους Οθωμανούς κατακτητές. Ωστόσο αφ΄ ενός η Πάτρα είναι από τις αρχαιότερες πόλεις της Ευρώπης, όταν (συγκριτικά) η Βενετία δεν υπήρχε ούτε ως ιδέα αφ΄ ετέρου έχει σπουδαία βιομηχανική και αστική ιστορία από την ίδρυση του νέου Ελληνικού κράτους.
Η αρχιτεκτονική της κληρονομιά δεν διασώθηκε, όπως λίγο-πολύ συνέβη και σε άλλες πόλεις, αλλά πάρα πολλά στοιχεία παραμένουν και θυμίζουν τι ήταν ιδίως μέχρι κάποιες δεκαετίες πριν.
Έλαμψε μεταξύ του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου. Και αν και οι συνθήκες δεν ήταν καθόλου ευνοϊκές για το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων της δεν παρέμεινε αδρανής στις πολιτικές προκλήσεις της εποχής της. Αυτό καταδεικνύεται και από τον μεγάλο αριθμό πολιτικών της αλλά και την ανάπτυξη σοσιαλιστικού κινήματος τις τότε εποχές.
Αυτά σκεφτόμουν απόψε περπατώντας και φωτογραφίζοντας διάφορα σημεία. Και μεταξύ αυτών και το άγαλμα του Jean Moreas, το οποίο αμφιβάλλω εάν μπορούν να το εντοπίσουν πολλοί από τους κατοίκους της (πόσω μάλλον να τον έχουν έστω ακούσει).
Πάτρα ΔΕΝ θα έπρεπε να είναι ΜΟΝΟ καρναβάλι.
