Χθες μελετώντας στιγμές της 7ης Τέχνης μου ήλθε στο μυαλό η διάσημη σκηνή του αισθησιακού χορού από την σπουδαία ταινία “Μητρόπολις” (Metropolis) του Fritz Lang του 1927… Σε αυτή τη σκηνή αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο το έκφυλο, ηδονικά αρρωστημένο, λάγνο και πρόστυχο βλέμμα των ματιών των (ανδρών) θεατών προς την Μαρία (την χορεύτρια)… (δείτε ειδικά στο 1:25 αλλά εάν έχετε το χρόνο αφιερώστε τον να δείτε ολόκληρη τη σκηνή).
Τι ΔΕΝ δείχνει αυτή η σκηνή… Το 1927 η Γερμανία ζούσε μία από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας της. Για κάθε έκφυλο βλέμμα ενός κουστουμαρισμένου, άμεμπτου εμφανισιακά και διεφθαρμένου υπήρχαν στρατιές ακρωτηριασμένων, ανάπηρων, τυφλών ανάλογης ηλικίας νέων (ο Α’ Π.Π. είχε τελειώσει μόλις το 1918 και οι 18-22 ετών του 1914, ήταν 31-35 ετών το 1927, όσοι επέζησαν φυσικά)… Η σκηνή όμως αυτή δεν κινηματογραφήθηκε με τους προηγουμένους εξαθλιωμένους σακάτηδες της ζωής (επιτρέψατε μου να χρησιμοποιήσω τη λογοτεχνική χροιά του προηγούμενου όρου), αλλά με τους κομψούς, γοητευτικούς, αρτιμελείς και εξόχως ευκατάστατους επιζήσαντες πλην όμως έκφυλους και διεστραμμένους με το αρρωστημένο βλέμμα.
Η σκηνή αυτή, όπως προείπα είναι διάσημη στην κινηματογραφική ιστορία και ένα έργο τέχνης μιας ιδιοφυΐας… Αυτά τα βλέμματα έμειναν αθάνατα στην ζελατίνα του φιλμ… πλην όμως ασύγκριτα μεγαλύτερο μήκος φιλμ ΔΕΝ κινηματογραφήθηκε ποτέ και εκατομμύρια διαφορετικά βλέμματα πόνου και αγωνίας ΔΕΝ άφησαν ούτε ίχνος υπάρξεώς τους…
Ποιο βλέμμα θα θυσιαστεί από τον καθ’ έναν μας στην ζωή αυτή και πόσα θα εξαφανισθούν προκειμένου να θαυμάζουν οι επόμενοι τη σκηνή του χορού της Μαρίας;
Που ανήκει ο καθ’ ένας μας και ποιο βλέμμα της ζωής υπηρετεί πραγματικά; Ποιοι θα απολαύσουν τελικά το λίκνισμα του κορμιού της;
Αρχική Δημοσίευση: 28 ιουν. 2015
