Ανδρών Επιφανών Πάσα Γη Τάφος.
Είναι προφανές πως όση σχέση είχαν οι κατασκευαστές του τάφου της Αμφίπολης με το Ελληνικό Πνεύμα, άλλη τόση έχουν οι σύγχρονοι “ερμηνευτές” και “μάντεις” του ποιος ήταν θαμμένος εκεί.
Εξ΄ ίσου ενδιαφέρον και απογοητευτικό είναι πως πολλοί προσμένουν να αποκαλυφθεί πως ο τάφος ανήκει σε κάποιον σπουδαίο Έλληνα ή συγγενή του, ώστε να αποκτήσει …λάμψη η Ελλάδα!
Είναι τόσο θλιβερά όλα αυτά…
Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν συμπαθούσαν καθόλου τον Κάτω Κόσμο (και δικαίως), αγαπούσαν το Φως, την Ζωή και εξυμνούσαν το Πνεύμα και την Φιλοσοφική στάση προς τη ζωή.
Οι πλέον ένδοξοι πολεμιστές όλων των εποχών αρκέστηκαν σε έναν απλό τύμβο, διότι η δόξα της μεγαλύτερης στρατιωτικής νίκης όλων των αιώνων (της μάχης του Μαραθώνα) δεν έχει ανάγκη από υλικά χτίσματα. Λάμπει με την μέγιστη ανδρεία της.
Οι τάφοι του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Περικλή του Κίμωνα δεν είναι παρά απλοί ταπεινοί λάκκοι, οι οποίοι με την μέγιστη τιμή υποδέχονται τις σωρούς Ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν καμία ανάγκη να “δηλώσουν” με ένα πολυτελές μνήμα την παρουσία τους στην ανθρωπότητα…
Όποιοι λοιπόν έχτισαν αυτόν τον τάφο, σίγουρα ήθελαν να μιμηθούν τους άφρονες αλαζόνες Φαραώ με τις χιλιάδες νεκρών σκλάβων για την ανέγερση των “άχρηστων” πυραμίδων και σίγουρα ο “ένοικος” (εάν μάλιστα τον είχε χτίσει προτού πεθάνει) αποτελεί ντροπή για το λιτό και αισθητικά άψογο Ελληνικό Πνεύμα.
Παρεμπιπτόντως ο Χέοψ -κατασκευαστής της ομώνυμης πυραμίδας- ήταν ένας κακός και σκληρός άνθρωπος και προφανώς απίστευτα ματαιόδοξος, απαγοητευμένος από τη ζωή, ώστε το μόνο, το οποίο κατάφερε να αφήσει ήταν ένα τεχνητό βουνό σε σχήμα πυραμίδας με πόνο και μίσος στην χώρα του… Το ίδιο και οι δύο άλλοι συγγενείς του (Χεφρήν και Μυκερίνος, των μικρότερων τεχνητών βουνών)…
Η Ελλάδα είναι γεμάτη με ένδοξους τόπους και ναούς του Φωτός και δεν έχει να περιμένει τίποτα από έναν τάφο. Αντιθέτως μάλλον δηλώνει πως εμπρός στο Φως του Παρθενώνα, των Δελφών, της Ολυμπίας και μυριάδων στοιχείων (τραγωδίες, μύθοι, ποιήματα, φιλοσοφία) “τυφλώνεται” ο νεο-Έλληνας και αναζητά το σκότος ενός τάφου…
Ακόμα και εάν ήταν ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πόσο “φτωχό” ακούγεται. Ο άνθρωπος, ο οποίος με την στρατιωτική του ιδιοφυΐα κατέκτησε σχεδόν ολόκληρο τον γνωστό τότε Κόσμο, είχε ανάγκη από μνημειακό τάφο μήπως και δεν τον …θυμούνται…
Ως αρχαιολογικό εύρημα ενδέχεται να είναι ενδιαφέρων. Αλλά και ο ασύλητος τάφος του Τουταγχαμόν ήταν ενδιαφέρων μαζί με τον πλούτο του, μόνο που δεν γνωρίζουμε ούτε ποιος ήταν αυτός ο Τουταγχαμόν… Χρυσό άφησε, όχι Πνεύμα…
Ω, Σωκράτη, μέγιστε Άνθρωπε των Φιλοσόφων! Γνωρίζω πως ο τάφος σου είναι τόσο απλός και ταπεινός γιατί κανένα χώμα δεν θα ήθελε να σε αγγίζει. Το Φως της Σοφίας σου λιώνει τα πάντα.
Άσε τους άφρονες των μνημείων των …500 μέτρων στην ντροπή της ματαιοδοξίας τους… και στην αγωνία του σκότους.
(Δεν μπορώ στο σημείο αυτό να μην παραλληλίσω και συγκρίνω την στιγμή της ανακάλυψης του Αγίου Δισκοπότηρου σε μία ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ, όπου ο ανεγκέφαλος άθλιος ναζί επιλέγει το πιο φανταχτερό και πλούσιο κύπελλο από όσα του παρουσιάζονται εμπρός του, ενώ ο “σοφός” Ιντιάνα Τζόουνς, το πλέον λιτό -αισθητικά κομψό- και πιο ταπεινό απ΄ όλα)…
Σημ. Όντως για τις Καρυάτιδες θα μου επιτρέψετε και εμένα να έχω τις αισθητικές μου επιφυλάξεις. Να τις δούμε όμως προηγουμένως. Λογικό εάν πρόκειται για τον τάφο κάποιου νεόπλουτου και κακού αντιγραφέα της αρχαιότητος.
