Είναι πολλές δεκαετίες τώρα αφότου ολοκλήρωσα τη στρατιωτική μου θητεία. Μεγάλο μέρος της το υπηρέτησα στη Λήμνο. Πρέπει να ήταν Παρασκευή ή Σάββατο, ημέρες… εξόδων και αδειών. Χειμώνας και το μόνο διαθέσιμο μέσο ήταν το πλοίο της γραμμής Μύρινας (Λήμνος) προς Καβάλα.
Το πλοίο σχεδόν… αποβατικό γεμάτο στρατιώτες (ωχ, ξέχασα· να μην τα γράφω αυτά και οι γείτονες προβάλουν και άλλες διεκδικήσεις, χα)! Φυσικά τους στρατιωτικούς σάκους τους τοποθετήσαμε κάπου και αναφέρομαι στους μεγάλους κυλινδρικούς σάκους. Προορισμός μου εμένα ήταν η Πάτρα. Φτάνουμε στην Καβάλα και κατευθείαν στο ΚΤΕΛ για Θεσσαλονίκη. Άλλο ταξίδι και αυτό και αργά το απόγευμα κατά τις οκτώ (τώρα ώρες δεν θυμάμαι ακριβώς, απλά είχε σκοτεινιάσει και έκανε και κρύο) πηγαίνω στο γκισέ των εισιτηρίων για το επόμενο λεωφορείο για Πάτρα.
Τότε ένας άλλος στρατιώτης δίπλα μου, μου έκανε μία περίεργη ερώτηση:
-“Είσαι ο…” και είπε ένα επώνυμο σε ίδης;
-“Όχι!” του αποκρίθηκα, “γιατί το ερώτημα”;
-“Διότι στο σάκο σου γράφει αυτό το όνομα και τυχαίνει να υπηρετώ μαζί με τον …ίδη στην…” και μου είπε μία άσχετη μονάδα!
-“Αμάν”! Λάθος σάκοι!
Τώρα τι κάνουμε;
Οι σάκοι είναι πολύτιμοι, διότι έχουν τα ρούχα σου, προσωπικά αντικείμενα, γενικά ό,τι μπορεί να μεταφέρεις από τη μονάδα σου στο σπίτι σου. Είναι σοβαρή απώλεια, ειδικά για έναν στρατιώτη.
Τώρα, πώς θα εντοπίσεις κάποιον στρατιώτη στην κρίσιμη φάση του ταξιδιού σου; Θυμάμαι πάντως πως είχα κάτι λιγότερο από μία ώρα διαθέσιμη, μέχρι να φύγει το λεωφορείο. Τρέχω σ΄ έναν τηλεφωνικό θάλαμο, τότε δεν υπήρχαν κινητά, αρπάζω έναν τηλεφωνικό κατάλογο της Θεσσαλονίκης και ψάχνω τα επώνυμα του λάθος σάκου!
Αφού τελείωνε σε –ίδης και είμαστε από Λήμνο σχεδόν σίγουρα θα ήταν κάπου από Μακεδονία. Και αφού η Θεσσαλονίκη είναι η μεγαλύτερη πόλη οι πιθανότητες να ήταν Θεσσαλονικιός ήταν περισσότερες παρά ας πούμε από την… Κοζάνη.
Δεν θυμάμαι πόσα ίδια επώνυμα διάβασα πως υπήρχαν, αλλά διαισθητικά επιλέγω ένα και ΤΟ φοβερό: μου απαντά το ίδιο το παιδί! Κάπως ένοιωσα από τον μάλλον απεριποίητο σάκο -όπως και ο… δικός μου- και τα γράμματα της ετικέτας πως θα ήταν από κάποια απλή συνοικία, οπότε στην επιλογή μου απέκλεισα το… Πανόραμα!
Αυτός σα να το περίμενε! Μου λέει:
-“Είσαι ο Σακελλαρόπουλος;”
-“Ακριβώς! Πάρε αμέσως ταξί με δικά μου έξοδα και έλα στο ΚΤΕΛ, το συντομότερο δυνατόν!”
-“Φεύγω!” αποκρίθηκε.
Το λεωφορείο με αναμμένη τη μηχανή και ο οδηγός με κατανόηση –ομολογώ- αφού του εξήγησα, μου είπε πως θα περιμένει, αλλά το πολύ μέχρι πέντε άντε δέκα λεπτά. Αναγκαστικά δεν μπορούσε περισσότερο και ήταν και λογικό αυτό.
Εννέα και επτά λεπτά, κάπου τόσο θα ήταν, ενώ είμαστε συνεχώς έξω και οι δύο και κοιτάζαμε την ώρα και τα ταξί –κι εγώ να λούζομαι κρύον ιδρώτα- ξαφνικά φρενάρει απότομα ένα –και ενώ είχαμε απογοητευτεί ο οδηγός και εγώ- και με κινηματογραφική ταχύτητα πετάγεται το παιδί, ανταλλάσσουμε σάκους και εγκάρδιους χαιρετισμούς, τακτοποιώ αμέσως και τον οδηγό για να μεταφέρει το παιδί σπίτι του και πάλι, πετάμε το σάκο στο χώρο αποσκευών και… φύγαμε!
Κοιμήθηκα εξουθενωμένος από την ένταση μέχρι την Πάτρα!
Συμπέρασμα:
Τίποτα δεν συγκρίνεται με τις συμπτώσεις!
(Και από την καλή αλλά όμως και από την κακή τους πλευρά)!
Σημ.: Η ιστορία είναι εντελώς αληθινή και από τότε… αφήνομαι στις συμπτώσεις. Μην με ερωτήσετε όμως το ισοζύγιο θετικών προς αρνητικών. Αυτό ΔΕΝ θα σας το αποκαλύψω.
