Στην Ακαδημία των Αθηνών υπήρχε βωμός του Προμηθέα. Από εκεί ξεκινούσαν τρέχοντας με αναμμένες δάδες προς την πόλη. Στο αγώνισμα αυτό βασική προϋπόθεση ήταν να ΜΗΝ σβήσει σε κανέναν ο δαυλός του. Αν ο πρώτος έφθανε με σβησμένη το δαυλό του έχανε τη νίκη και ήταν ο δεύτερος, ο οποίος την κέρδιζε. Αν και του δευτέρου όμως ο δαυλός είχε σβήσει τότε νικητής θεωρείτο ο τρίτος ή εκείνος, ο οποίος έφθανε πρώτος με τη δάδα του όμως αναμμένη. Εάν κανενός δρομέα ο δαυλός δεν ήταν αναμμένος, τότε κανένας δεν εθεωρείτο νικητής.
Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το σπουδαιότερο αγώνισμα της ζωής. Σημασία δεν έχει να φθάσεις πρώτος, αλλά να τελειώσεις με αναμμένο το δαυλό σου! Εάν καταφέρεις στη ζωή σου να διατηρήσεις τη φλόγα σου μέχρι το τέλος τότε νίκησες. Και εάν φθάσεις και πρώτος με αναμμένη τη δάδα τότε είσαι και ο εκλεκτός των Θεών (μεταφορικά το γράφω).
Αλλά αυτό είναι το ιδανικό όσων εκτιμούν τον Προμηθέα -εξ΄ ου και ο βωμός- ο οποίος χάρισε στους ανθρώπους τη φωτιά τις επιστήμες και τα γράμματα. Οι περισσότεροι όμως τιμούν εκείνους, οι οποίοι φθάνουν απλά πρώτοι με σβηστή τη δάδα τους. Και τι παίρνουν από αυτούς;
Τη στάχτη τους…
