Το 2003 εάν θυμάμαι καλά προκηρύχθηκε διεθνής αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για ένα 18όροφο κτίριο στις αποβάθρες του Δουβλίνου, στον οποίον ο τελευταίος όροφος επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί ως studio από το παγκοσμίως γνωστό μουσικό συγκρότημα των U2.
Σήμερα ψάχνοντας σε έναν παλαιότερο μου σκληρό δίσκο ανακάλυψα το αρχείο με τις προκαταρκτικές σχεδιάσεις μου για το συγκεκριμένο έργο! Τούτο διότι συμμετείχα στέλνοντας την πρότασή μου. Δυστυχώς το αρχείο με τα τελικά σχέδια είναι σε κάποιον άλλον σκληρό δίσκο, ο οποίος έχει παραδώσει το πνεύμα και ποτέ μου δεν έκανα τον κόπο και τα έξοδα να τον ανακτήσω.
Οι αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί είχαν και έχουν μία σοβαρή δυσκολία (για εμένα): έπρεπε να είσαι… αρχιτέκτων για να υποβάλλεις συμμετοχή, κάτι, το οποίο δεν είμαι. Συνεπικουρουμένου του χρόνου, ο οποίος απαιτείται για την άρτια παρουσίαση της ιδέας και του κόστους, καθώς και πως θα έπρεπε να συμμετέχει συνεργάτης με πτυχίο αρχιτέκτονα δεν μου επέτρεψαν να συμμετέχω σε κάτι, το οποίο πάντοτε ήθελα:
Να συναγωνιστώ σε διεθνές επίπεδο με την επιστήμη μου.
Μία τεράστια πικρία κρύβεται πίσω από την προηγούμενη φράση και είμαι απολύτως σίγουρος πως εκφράζω την πλειονότητα των μηχανικών διότι θεωρώ πως εμείς οι Έλληνες οφείλουμε να έχουμε την πρωτοπορία στην Αρχιτεκτονική· και εννοώ την πηγαία γνήσια Ελληνική Αρχιτεκτονική στην οποίαν θα έπρεπε να είμαστε ασυναγώνιστοι.
Βέβαια για λόγους επιβίωσης αναγκαζόμαστε να είμαστε διεκπεραιωτές εγγράφων και… τακτοποιητές κάποιων αυθαιρεσιών και όσες και όσοι δεν συμβιβάζονται με αυτό να εργάζονται είτε για ξένες εταιρείες ή να ακολουθούν αρχιτεκτονικές σχεδιάσεις εντελώς ξένες από τις καθαρές Ελληνικές γραμμές με τις οποίες έχει αρχίζει να γεμίζει ο τόπος. Όλες εν τω μεταξύ από αρχιτέκτονες χωρίς Ελληνική παιδεία.
Ουδέν μεπτόν, αλλά έτερον εκάτερον. Άλλο στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο και άλλο στην Αθήνα.
Όπως και να έχει το ζήτημα σε αυτόν τον διαγωνισμό είχα συμμετάσχει με την πρόταση, την οποίαν παρουσιάζω. Δεν είμαι σίγουρος σήμερα εάν σχεδίαζα κάτι ανάλογο, αλλά τότε θεώρησα πως για την πλήρη εκμετάλλευση του οικοπέδου (ένα ανάποδο τραπέζιο, όπως φαίνεται στην κάτοψη) έπρεπε να σχεδιάσω ένα διάφανο κτίριο, ώστε να δέχεται από παντού το λιγοστό φως της συννεφιασμένης Βόρειας Ιρλανδίας αλλά και όλοι οι χώροι του να έχουν θέα… παντού.
Τελικά ο διαγωνισμός δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και κανένα κτήριο δεν κατασκευάστηκε. Διάσημα αρχιτεκτονικά γραφεία από όλον τον Κόσμο συμμετείχαν αλλά οι σχεδιάσεις τους δεν εμπνέουν, διότι όλες ακολουθούν τη φτωχή Δυτική σκέψη.
Στα σχόλια παραθέτω το σύνδεσμο με κάποιες από αυτές.
Και ένα απωθημένο μου: όταν προκηρύχθηκε ο διεθνής αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για τη Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο το 2002 πίστευα ακράδαντα πως δεν υπήρχε περίπτωση να ΜΗΝ κερδίσει Ελληνική συμμετοχή. Ποιος άλλος μπορούσε να γνωρίζει καλύτερα το Πνεύμα μιας βιβλιοθήκης; Ειλικρινά, επειδή γνώριζα πόσο επίπονο θα ήταν αυτό προσπάθησα να συγκεντρώσω μία ομάδα και να υποβάλλουμε την πρότασή μας. Δεν τα κατάφερα και τελικά δεν υπήρξε συμμετοχή. Δεν παρακολούθησα τη συνέχεια αν και το τελικό αποτέλεσμα προσωπικά το θεωρώ άριστο, αλλά… Νορβηγικό, όπως το αρχιτεκτονικό γραφείο, το οποίο σχεδίασε τη Νέα Βιβλιοθήκη.
Ας είναι!
Και κάτι ακόμα. Τα Ολυμπιακά έργα σχεδιάστηκαν επίσης από αλλοδαπούς αρχιτέκτονες. Η Ελληνική Πολιτεία φροντίζει με τις τακτοποιήσεις αυθαίρετων, τις θερμοπροσόψεις και τα ενεργειακά πιστοποιητικά να απασχολεί τους Έλληνες μηχανικούς σε… δημιουργικές δραστηριότητες.
Και το μήνυμά μου:
Εάν έχετε αρχίδ…α (ή κάτι άλλο αναλόγως) ανοίξτε τα φτερά σας, συναγωνιστείτε τους και ξεσχίστε τους. Άλλωστε κι άλλα μνημόνια και μιζέρια… και κλάψτε!
Καθαρή σκέψη, καθαρές έννοιες, καθαρές γραμμές…
