Απόψε είχα ένα διαφορετικό πλάνο, όσον αφορά την αρθρογραφία μου. Αλλά έξω η νύχτα είναι τόσο όμορφη, βρέχει, κάνει και κρύο και σκέφτομαι πώς θα ήταν τις δεκαετίες του 20 ή του 50 όταν όλα ήταν τόσο διαφορετικά. Και ποιά εικόνα θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα το κλίμα; Και τότε:
Λένα Σαββίδου…
Ακούγοντας και μόνο αυτή τη φωνή, όπως και του Μανώλη Τοπάλη τελειώνουν όλα. Έφυγες δεκαετίες πίσω (αλλά στην πραγματικότητα εμπρός). Και τι στίχοι…
“βρήκε πληγωμένο παλληκάρι
που κράταγε το χάρο αγκαλιά.”
Δύο υπέροχα τραγούδια από τα οποία δεν μπορούσα να επιλέξω το καλύτερο και αποφάσισα και τα δύο (το “Νύχτωσε κι Απόψε”, στα σχόλια). Ακούστε πολύ προσεκτικά τους στίχους…
Και ρε γμτ τι μου λέτε και κάθεστε και σκάτε για μ@λ@κίες. Μεταφερθείτε νοερά στη σκηνή των στίχων και γίνετε το πληγωμένο παλικάρι. Κρατήστε και το χάρο αγκαλιά και τότε δε θα φοβάστε τίποτα πχιά…
Κάποιος πολιτσμάνος ένα βράδυ
έξω απ’ της ταβέρνας τα σκαλιά
βρήκε πληγωμένο παλληκάρι
που κράταγε το χάρο αγκαλιά.
Στα χέρια του κρατούσε ένα γράμμα
που έγραφε πολλά για μια ψυχή
και μόλις το διαβάζει ο πολιτσμάνος
τα δάκρυα του κυλήσανε βροχή.
Δίνεις την καρδιά και την ψυχή σου
εκεί που δεν αξίζεις αγαπάς
κι όταν πλημμυρίσουν οι καημοί σου
τότε πια δεν ξέρεις που τραβάς.
