Το θέρος του 1917 εμφανίστηκαν σοβαρότατα στασιαστικά κινήματα στον Γαλλικό στρατό, αναφέρομαι κατά τη διάρκεια του Ά Π.Π.
“Ο Λεφέβρ ήταν ένα νέο παιδί, το οποίο στα 17 του χρόνια βίωσε μία τρομερά τραγική εμπειρία. Ζώντας στο Μαρφονταίν, ένα χωριό κοντά στα σύνορα με την Γερμανία είδε τον πατέρα του, τον αδελφό του και την αδελφή του να εκτελούνται από τους Γερμανούς.
Αφού κατόρθωσε να σωθεί, κατετάγη εθελοντικά θέλοντας να εκδικηθεί τον θάνατο των δικών του.
Επολέμησε τρία χρόνια και κάποια στιγμή υπό το καθεστώς μίας, οποιασδήποτε ψυχολογικής καταστάσεως, έλαβε μέρος στη στάση του 109ου Συντάγματος και καταδικάστηκε εις θάνατον.”
Τα προηγούμενα περιέγραφε ο βουλευτής Πωλ Μενιέ, στο Γαλλικό Κοινοβούλιο…
Νεκρική σιγή στο Κοινοβούλιο…
Απευθύνεται τότε ο Μενιέ προς τα Υπουργικά έδρανα, όπου κάθεται και ο Υπουργός Πολέμου Παινλεβέ και λέγει:
“Η απόφασις αυτή εξετελέσθη.”
Ο Παινλεβέ έχει ήδη σηκωθεί και αναφωνεί:
“Ο μικρός Λεφέβρ;’
Και συνεχίζει με ένα μελαγχολικό χαμόγελο:
(Αντιγράφω επακριβώς από την Ιστορία του Ά Π.Π. σε επιμέλεια Δ. Λιανόπουλου):
“Μου υπενθυμίζετε ώρες που δεν θα ξεχάσω σε όλη μου την ζωή! Είδα αυτό το παιδί με τα μάτια της συνειδήσεως μου. Ήταν 19 ετών. Εδιάβασα τα πιστοποιητικά της διαγωγής του. Επολέμησε με γενναιότητα. Συνελήφθη όμως γιατί ηπείλησε με το όπλο του τον διοικητή του Συντάγματος.
Ως την τελευταία στιγμή συνεζητούσα με τον Πεταίν (σημ. τον αρχιστράτηγο του Γαλλικού στρατού) για να επιτύχω χάρι για τον καταδικασθέντα. Στις τρεις το πρωί σηκώθηκα εξύπνησα τον αρχιστράτηγο και επεχείρησα και πάλι ματαίως να επιτύχω χάριν. Οι αξιωματικοί με εβεβαίωσαν ότι αν τέτοιες πράξεις δεν τιμωρηθούν με την πιο μεγάλη αυστηρότητα δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη για την τήρηση της πειθαρχίας. Ο δεκανεύς Λεφέβρ έπρεπε να εκτελεσθή.”
Μικρέ μου Λεφέβρ…
Πτωχή μου Ελλάς…
