Ο Αγχίσης πρέπει να ήταν ένας πολύ ωραίος -και γιατί όχι- και ενδιαφέρων άνδρας. Τόσο ωραίος ή/και ενδιαφέρων, ώστε η θεά Αφροδίτη τον ερωτεύτηκε, δεν άντεξε στον πειρασμό και τον επέλεξε να κοιμηθεί μαζί της. Καρπός του έρωτά τους ήταν ο σπουδαίος Αινείας! Παρεμπιπτόντως ο τελευταίος είναι ο μοναδικός θνητός, του οποίου μητέρα ήταν μία θεά. Η Αφροδίτη ήταν πραγματικά μία επαναστάτρια, διότι το τόλμησε.
Ωστόσο υπήρχε ένας όρος, από τη θεά προς τον Αγχίση: να ΜΗΝ αποκαλύψει ποτέ τη σχέση τους. Αλλά ο Αγχίσης κάποτε μέθυσε. Και επειδή την ώρα εκείνη δεν σκότωσε τον Χάρο, όπως θαυμάσια μας τραγουδούσε η Χάρις Αλεξίου, υπέπεσε στο αμάρτημα του κομπασμού:
Αποκάλυψε τη σχέση του με τη θεά!
Αυτό όμως δεν ήταν ένα ατόπημα (πολύ επιεικής η λέξη), το οποίο θα έμενε ατιμώρητο. Ο Δίας εξοργίστηκε και έστειλε το αγαπημένο του παιγνίδι (τον κεραυνό) και τύφλωσε τον Αγχίση.
Βέβαια εξ΄ αιτίας αυτού του κομπασμού εμπλουτίστηκε η Ελληνική μυθολογία, μάθαμε τη μαμά του Αινεία και πολλά άλλα ακόμα. Τελικά όμως ποια ήταν η πραγματική αιτία του κακού;
Το γεγονός ότι μέθυσε ο Αγχίσης και στη μέθη του αναδύθηκε αυτό το σχεδόν ανίκητο πολλές φορές εγωιστικό τμήμα του εαυτού ΜΑΣ.
Ηθικόν δίδαγμα:
ΜΗΝ μεθάτε! Ή εάν δεν αντέχετε να τιθασεύεστε την έπαρσή σας, μεθύστε, ώστε να έχετε και μία υποτιθέμενη δικαιολογία για ό,τι θα αποκαλύψετε. Αλλά το δεύτερο έχει το κόστος του (έναν κεραυνό στα μάτια).
Σημ.: ο προηγούμενος μύθος είναι παντελώς άγνωστος.
