Πραγματικό περιστατικό, το οποίο εκτυλίχτηκε εμπρός στα μάτια μου. Στο κέντρο της Πάτρας, ξαφνικά σταματούν δύο μοτοσικλετιστές της Ελληνικής Αστυνομίας. Στόχος τους να βάλουν μια τάξη στο απερίγραπτο διπλο-παρκάρισμα, αγαπημένο σπορ των Πατρινών οδηγών. Οδηγώ στην Πάτρα σημαίνει… σλάλομ!
Στο σημείο εκείνο υπάρχει πεζόδρομος και λίγο παραπάνω κάποιο οικοδομο-τεχνικό συνεργείο ασχολείται με την ανακαίνιση ενός καταστήματος. Επί του πεζόδρομου και δίπλα από το έργο υπάρχει σταθμευμένο Ι.Χ. αυτοκίνητο. Είναι αλήθεια πως δεν ενοχλεί ακριβώς, αλλά είναι ένα αυτοκίνητο παράνομα σε έναν πεζόδρομο.
Ο ένας αστυνομικός προφανώς το παρατηρεί και πηγαίνει, όχι να του επιβάλλει κλήση, αλλά προηγουμένως φωνάζει μέσα στο κατάστημα μήπως είναι κάποιου εργαζόμενου. Όντως βγαίνει ένας νεαρός αμέσως και με ευγενικό τρόπο ενημερώνει τον Αστυνομικό πως πρόκειται για το δικό του αυτοκίνητο και μάλλον του αναφέρει και κάποια μικρή δικαιολογία (δεν κρυφακούω). Σημειώνω πως το αυτοκίνητο ΔΕΝ ήταν ημιφορτηγό ή επαγγελματικό ή έστω κάποιο με καρότσα και εργαλεία, είναι ένα κανονικό Ι.Χ.
Ο αστυνομικός τότε του λέει περίπου: “Πάρ’ το ΛΕΒΕΝΤΗ μου από εδώ, αλλά να το κάνεις τώρα, όσο είμαι εδώ πιο κάτω!”
-“Αμέσως απαντά το παιδί (ο νεαρός) και όντως πηγαίνει να το μετακινήσει.”
Ανταλλάσσουμε στιγμιαία ματιά με τον αστυνομικό και είναι σα να μιλήσαμε ώρες. Υποτίθεται πως δεν παρακολουθούσα διότι συνομιλούσα με κάποιον γνωστό μου και ήμουν διακριτικά αδιάφορος, αλλά με κατάλαβε. Είναι και αυτός νέος και όχι τόσο μεγαλύτερος από τον νεαρό κάτοχο του αυτοκινήτου. Η εντολή του ήταν αδιαπραγμάτευτη διαταγή, αλλά και χωρίς καμία έπαρση εξουσίας ή με προσβλητικό περιεχόμενο. Δεν έγραψε κλήση, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε, αλλά προηγουμένως ερώτησε τα παιδιά, τα οποία εργάζονταν εκεί (εντελώς αυτονόητη κίνηση αφού σχεδόν σίγουρα κάποιου από εκείνους θα ήταν το αυτοκίνητο).
Οι εργαζόμενοι αμέσως ανταποκρίθηκαν στην εντολή χωρίς παραπονιάρικο ύφος ή… τσαμπουκά. Και ο αστυνομικός με μία άριστη διαχείριση μίας ομολογουμένως απλής κατάστασης –όσο μπορεί να είναι ένα παράνομα σταθμευμένο αυτοκίνητο σε έναν πεζόδρομο- επέτυχε το σκοπό του άμεσα και με σεβασμό στην προσωπικότητα των συμπολιτών του.
Αλλά το ωραιότερο από όλα, το οποίο άκουσα την ημέρα εκείνη ήταν το… “ΛΕΒΕΝΤΗ μου”! Μα και χίλια δίκια να είχε, ας υποθέσουμε ο πολίτης, με το “ΛΕΒΕΝΤΗ μου” ΔΕΝ υπήρχε περίπτωση να μην υπακούσει και μάλιστα ΚΑΙ ψυχολογικά ανεβασμένος!
Μία πολύ όμορφη και αισιόδοξη στιγμή λίγων λεπτών σε μία χειμαζόμενη πόλη από έναν… “κακό” μπ@τσο. Ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας…
