Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας θυμίζουν τον Πρίγκηπα Λεφ Νικολέγιεβιτς Μύσκιν, κεντρικό πρόσωπο στο ομώνυμο μεγαλειώδες –αν και δαιδαλώδες- μυθιστόρημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ “Ο Ηλίθιος”. Ο Πρίγκηπας όμως δεν είναι ηλίθιος. Θεωρείται “ηλίθιος”, διότι η άδολη και ευγενική συμπεριφορά του στο άκρως ταραγμένο περιβάλλον του μυθιστορήματος τον κάνει να φ α ί ν ε τ α ι ηλίθιος στα μάτια όμως των άλλων· οι οποίοι ούτε καλύτεροι του είναι αλλά προπαντός καθόλου εξυπνότεροι.
Ο άλλος χαρακτήρας στον οποίον θα ήθελα να σταθώ είναι ο Ιππόλυτος Τερέντιεφ. Εξ΄ ίσου διανοούμενος και ευφυής με τον Μύσκιν και με τους ίδιους προβληματισμούς αντιδρά ακριβώς αντίθετα από τον προηγούμενο: είναι κυνικός και μηδενιστής.
Πώς όμως συνδέονται οι χαρακτήρες με την πορεία της Ελληνικής κοινωνίας;
Εκτιμώ εξ΄ ίσου και τους δύο. Ο Μύσκιν ωστόσο ενώ δέχεται πολλαπλά χτυπήματα της μοίρας και όντας και επιληπτικός δεν διολισθαίνει σε Τερέντιεφ. Και ο ετοιμοθάνατος Τερέντιεφ, ενώ διαθέτει όλες τις ικανότητες παραδίδεται στην περιφρόνηση των πάντων, ενώ ταυτόχρονα επιζητά την αναγνώρισή τους.
Η Ελληνική κοινωνία μη διαθέτοντας ισχυρούς πυλώνες σε ατομικό επίπεδο άρχισε να αποσυντίθεται. Βαθμιαία αλλά σταθερά αντικατέστησε τον Μύσκιν με τον Τερέντιεφ. Το αδιάλειπτο σφυροκόπημα με κάθε είδος σκουπιδιών και τακτικών ακραίας απογοήτευσης, διέλυσε ιδεολογίες και ήθη. Τον πυρήνα όμως δεν ήταν εύκολο να τον χτυπήσει.
Ο Μύσκιν κινδυνεύει όχι από το να χάσει την ψυχή του και την ενσυναίσθησή του για τους συνανθρώπους του, αλλά να χάσει το ενδιαφέρον του για τη ζωή. Να πιστεύει πως δεν αξίζει τίποτα και πως όλα είναι τίποτα.
Όταν δεν μπορείς να ξεριζώσεις κάτι καλό, ακυρώνεις τα κίνητρα. Και πλέον το κίνητρο τείνει να μετατοπίζεται στα όρια του μηδενός. Και τότε… τότε η τόσο επιθυμητή παραίτηση και εγκατάλειψη…
Μην αφήσεις τη φλόγα μέσα σου να σβήσει. Μείνε Πρίγκηπας των ιδεωδών και των ονείρων σου. Μείνε Μύσκιν.
