Ηταν πριν από πάρα πολλά χρόνια όταν είχα βρεθεί σε κάποιο Ελληνικό νησί. Ήμουν μικρός, αλλά δεν θυμάμαι ούτε πόσων ετών και ούτε θυμάμαι εάν ήμουν μόνο με τον πατέρα μου ή ήταν μαζί μας και περισσότερα άτομα της οικογένειας.
Το όνομα του νησιού δεν θα το αναφέρω. Υπήρχε λοιπόν σε ένα πολύ κεντρικό σημείο της “χώρας” (της πρωτεύουσας δηλαδή) ένα κυριολεκτικά υπέροχο αρχοντικό! Ναι ήταν υπέροχο!
Ένα βράδυ, όπως ήταν φωτισμένο από μακριά και με εντελώς συμπτωματικά ανοιχτά τα παράθυρα, διέκρινα κάποιες απίστευτα όμορφες μακέτες πλοίων! Μεγάλες και καταφανώς ακριβές μακέτες.
Οσο μπορούσα διακριτικά προσπαθούσα να τις περιεργαστώ. Φυσικά επειδή δεν είμαι… γάτα δεν φοβήθηκα την περιέργεια μη με σκοτώσει και ερώτησα να μάθω λεπτομέρειες για την οικογένεια, η οποία κατοικούσε εκεί.
Έμαθα πως ανήκε σε κάποιον μεγάλο εφοπλιστή, ο οποίος, όπως έλεγαν οι συγχωριανοί του, τα έχασε όλα στο… καζίνο του Μόντε Κάρλο! Νομίζω στη μνήμη μου ακόμα κρατώ και το όνομά του, το οποίο φυσικά ούτε και αυτό θα αναφέρω.
Θυμάμαι τότε πως η πρώτη μου σκέψη ήταν:
Εάν είχα τώρα χρήματα (εντάξει από ένα παιδί η σκέψη) θα του έδινα να δημιουργήσει και πάλι το στόλο του. Διότι ασχέτως εάν τα έχασε στο καζίνο, προηγουμένως τα είχε δημιουργήσει ή κληρονομήσει και αν μη τι άλλο γνώριζε κάτι, το οποίο είναι σχεδόν αδύνατον να μάθει κάποιος και ειδικά στην περίπτωση μου:
Πως λειτουργεί η πλοιοκτησία και ο εφοπλισμός!
Και αμέσως τώρα στην καρδιά του φιλοσοφικού ερωτήματος:
“Σε ποιόν επαίτη πρέπει να δίνεις βοήθεια και με ποιά αναλογία; Σε αυτόν, ο οποίος ήταν προηγουμένως πλούσιος και τα έχασε ή σε αυτόν, ο οποίος ήταν και παραμένει φτωχός;”
Το ερώτημα είναι (κυριολεκτικά) κεφαλαιώδους σημασίας και δεν αποτελεί εγκεφαλικό γύμνασμα.
Η απάντησή μου:
Η βοήθεια πρέπει να δίδεται ανάλογα με την προηγούμενη κατάσταση του επαίτη. Εάν ήταν πλούσιος πρέπει να λάβει πολύ περισσότερα από έναν, ο οποίος ήταν πάντοτε φτωχός.
Σκεφτείτε το πάρα πολύ καλά και μην απαντήσετε (στον εαυτό σας) με κίνητρο την εμπάθεια. Δεν είστε εσείς οι εκδικητές ούτε και οι τιμωροί της ζωής.
Εάν βοηθήστε κάποιον, ο οποίος γνώριζε από πριν τι εσήμαινε πλούτος αλλά οι συνθήκες ή οι αποφάσεις του τον έφεραν στην κατάσταση της επαιτείας έχετε πολύ μεγάλες πιθανότητες να αποκτήσετε κι εσείς μεγάλο πλούτο.
Διότι όταν δίνεις, βοηθάς και υποστηρίζεις, θέτεις υποψηφιότητα στο Κοσμικό Βασίλειο για να λάβεις! Και μην ξεχνάτε (αναφέρομαι στον πρώην πλούσιο επαίτη), όταν κλείσεις έναν κύκλο πλούτου – απόλυτης φτώχειας και πάλι πλούτου και μάλιστα με βοήθεια ίσως γίνεις άλλος άνθρωπος. Ισως…
Οταν δεν δίνεις ή δίνεις εκεί, όπου δεν υπάρχει η γνώση του πλούτου τότε μάλλον απλά συμπονάς. Αλλά δεν προσθέτεις την σπίθα εκείνη, η οποία θα αυξήσει τον συνολικό πλούτο.
Οταν βεβαίως χαιρέκακα δεν δίνεις ή προσδίδεις στον εαυτόν σου ιδιότητες κριτή – τιμωρού, όπως προανέφερα, τότε ετοιμάσου να βρεθείς στην θέση του επαίτη.
Και ίσως τώρα να αντιληφθείτε πως οι χρεοκοπίες πολλών ανθρώπων και επιχειρήσεων στην χώρα μας λόγω της αθλιότητας της κρίσης, μαζί με τις ανάλογες συμπεριφορές από πλευράς του κοινωνικού συνόλου σφραγίζουν μία πολύ μεγάλη περίοδο φτώχειας και επαιτείας.
Βοήθησε τον επαίτη εφοπλιστή περισσότερο από έναν μόνιμα φτωχό επαίτη. Δεν είναι αδικία. Είναι ευφυΐα και ίσως απαλλάξεις και τον φτωχό από την ακραία κατάσταση του.
