Όταν ο Άγγλος Πρωθυπουργός Άρθουρ Νέβιλ Τσάμπερλαιν ακολουθώντας την πολιτική του κατευνασμού υπέγραφε κατ΄ αρχήν τη Συμφωνία του Μονάχου στις 29 Σεπτεμβρίου 1938 με τον Αδόλφο Χίτλερ (μαζί και η Γαλλία και η Ιταλία), όπου ουσιαστικά θυσίαζαν (ή μάλλον πρόδιδαν) την Τσεχοσλοβακία δέχτηκε σφοδρότατη κριτική στο εσωτερικό της πατρίδας του.
Και δεν έμεινε εκεί· αμέσως μετά τη συμφωνία επέλεξε να συναντηθεί κατ΄ ιδίαν με τον υπάνθρωπο-παρανοϊκό Χίτλερ στο Βερολίνο, όπου ο τελευταίος προσέθεσε και άλλες απαράδεκτες απαιτήσεις και τέλος πάντων δεν θέλω τώρα να επεκταθώ, αλλά υπέγραψε και άλλο ένα Σύμφωνο, το λεγόμενο Τσάμπερλαιν- Χίτλερ.
Όπως αντιλαμβάνεστε ο Τσάμπερλαιν ήταν μία καθαρή αποτυχία και αυτό φαίνεται από το γεγονός πως κανείς δεν τον… θυμάται. Ευτυχώς για τον Κόσμο εξαναγκάστηκε σε παραίτηση και την πρωθυπουργία ανέλαβε ο χαλκέντερος Ουίνστων Τσώρτσιλ, ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα στην συντριβή του Άξονα. Ο Τσάμπερλαιν ωστόσο ήταν ένας ευγενής άνθρωπος σε αντίθεση με τον Τσώρτσιλ, ο οποίος μάλλον δεν ήταν ακριβώς αυτό. Αλλά από πολιτική αντίληψη ο πρώτος μηδέν ενώ ο δεύτερος το ακριβώς αντίθετο.
Όσοι όμως επέκριναν τον Τσάμπερλαιν ΔΕΝ σημαίνει πως συμφωνούσαν ή υποστήριζαν τον Χίτλερ! Ούτε κατά διάνοια συνέβαινε αυτό, απλώς έβλεπαν πολύ καλύτερα με ποιόν είχαν να κάνουν!
Στην Ελληνική κοινωνία έχει επικρατήσει μία λογική “μαύρου-άσπρου”, η οποία δημιουργεί αμέσως διχαστικές τάσεις και τύφλωση της κριτικής σκέψης. Εκδηλώνεται βέβαια και επιλεκτικά και τα αντανακλαστικά της διαφέρουν ανά περίπτωση. Και τα προηγούμενα επισφραγίζονται με την ελλιπή ή ανύπαρκτη ιστορική γνώση.
Η κριτική εκλαμβάνεται ως θέση και είσαι ή “μαύρο ή άσπρο” ενώ υπάρχουν τόνοι διαβαθμίσεων του γκρίζου ή ακόμα δύο μαύρα ή και δύο άσπρα μαζί.
Σημ.: Ενδημικός = εντοπισμένος σε έναν οριοθετημένο γεωγραφικό χώρο.
