Μόλις είχα εγγραφεί στο Πολυτεχνείο και ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος. Οι πρώτες συναντήσεις, τα πρώτα μαθήματα. Τότε δεν είχαν αναπτυχθεί ακόμα τα ηλεκτρονικά μέσα σχεδίασης και όλη η δουλειά γινόταν με τις κλασσικές μεθόδους του “ταυ”, του χάρακα, των μολυβιών και του διαβήτη. Ήταν βέβαια και τα πενάκια με το αμείλικτο μελάνι τους! Αλίμονο και εάν σου έσταζε στο ρυζόχαρτο ή το διαφανές χαρτί!
Ήλθε και η ώρα του καταλόγου με τα απαραίτητα σχεδιαστικά όργανα, μας δόθηκε μία λίστα και σφαίρα στα βιβλιοπωλεία για την απόκτηση των πρώτων μας τεχνικών εφοδίων. Μόλις είχαμε επιστρέψει από τις αγορές και στο γραφείο, όπως περιεργαζόμουν το διαβήτη, κάπως γίνεται και μου γλιστρά το κουτί από τα χέρια, πέφτει στο δάπεδο με το σκληρό μωσαϊκό και… σπάει!
Αλήθεια! Τόσο μεγάλη στενοχώρια! Δεν πρόλαβα ούτε καν να τον ανοίξω και να τον χαρώ και να το πλαστικό του κουτί έσπασε! Οι εποχές ήταν δύσκολες, ένας μισθός (και πολύ χαμηλός τότε) στο σπίτι και αυτός από τον πατέρα μου, ο διαβήτης ήταν από τα ακριβά σχεδιαστικά εργαλεία, δεν υπήρχε δυνατότητα αντικατάστασης ούτε για αστείο. Οπότε έπρεπε να ζήσω την υπόλοιπη φοιτητική μου ζωή με έναν διαβήτη σε σπασμένο κουτί!
Βέβαια το ουσιαστικό κομμάτι της υπόθεσης ήταν πως ο διαβήτης σαν εργαλείο δεν είχε υποστεί καμία ζημιά· ούτε και τα παρελκόμενα εξαρτήματά του. Συνεπώς ήταν πλήρως λειτουργικός και το μόνο, το οποίο χάλαγε την ιδεατή εικόνα του, ήταν πως αναπαυόταν, όταν δεν χρησιμοποιείτο, σε ένα σπασμένο πλαστικό κουτί.
Αυτές τις ημέρες των διακοπών και της μεγάλης ηρεμίας, αλλά και την αλλαγή της αριθμητικής δεκαετίας, συνέλαβα τον εαυτό μου για τρία απογεύματα και δύο πρωινά να μην μπορεί να κάνει… τίποτα. Κάθομαι στο γραφείο μου εμπρός στην οθόνη του υπολογιστή μου ακούγοντας την αγαπημένη μουσική, αλλά ενώ νοιώθω πως το μυαλό μου γυρίζει με χιλιάδες στροφές… δεν μπορώ να κάνω τίποτα! Ακόμα και η αρθρογραφία μου προκύπτει από το ξεχείλισμα της αδράνειάς μου. Μα γιατί; Αφού έχουμε νέα δεκαετία και εγώ ο ίδιος έχω ορίσει πολύ καλά συγκεκριμένους στόχους.
Σήμερα το πρωί, αφού είδα ένα πολύ ενδιαφέρον όνειρο- διάλεξη για το κινηματογραφικό μοντάζ, συνειδητοποίησα πως η αδράνεια των ημερών είναι η σπασμένη συσκευασία του διαβήτη. Όλες οι φροντίδες, τα φοβερά άγχη και πιέσεις της επιβίωσης και της καθημερινότητας με κάνουν να στενοχωριέμαι, όπως τότε όταν μου έσπασε το κουτί του διαβήτη. Και φαίνεται να ξεκινά η δεκαετία με ένα σπασμένο “κουτί” και αυτό σε εμποδίζει, ώστε να μην κάνεις τελικά τίποτα.
Αλλά μετά συνειδητοποίησα πως είναι κακό το μοντάζ της ζωής μου. Εστιάζεις στο περίβλημα (τη συσκευασία) και ξεχνάς το βασικό σου εργαλείο: τον διαβήτη! Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά στη ζωή μας, ε ι δ ι κ ά όταν αρχίζει κάτι καινούργιο. Ονειρευόμαστε, πλάθουμε μία πραγματικότητα με το μυαλό μας και μόλις αρχίσουμε να την υλοποιούμε είτε μας πέφτει το κουτί και σπάει είτε το κουτί διαπιστώνουμε πως είναι ήδη χαλασμένο ή ελαττωματικό· αλλά εμείς αυτό, το οποίο πλάσαμε με τη φαντασία μας ως ιδανικό πρέπει πλέον να συνεχίσουμε να το κάνουμε και να το διεκπεραιώσουμε με αυτά τα άβολα δεδομένα. Και δεν υπάρχει χειρότερο από το να ξεκινάς κάτι, το οποίο μέσα σε ελάχιστο χρόνο χάνει τη λάμψη του, αλλά μετά πρέπει οπωσδήποτε να το ολοκληρώσεις.
Αλλά ώπ! Λάθος!
Έχεις το διαβήτη σου; Λειτουργεί αυτός άψογα; Θα επιτελέσει το έργο για το οποίο προορίζεται με απόλυτη επιτυχία; Ναι! Τότε τι ανησυχείς εάν η συσκευασία του είναι στραπατσαρισμένη, σπασμένη ή ενδεχομένως ανύπαρκτη;
Τι σε νοιάζει; Έχεις το διαβήτη!
Ώπ ξανά! Λάθος!
Όχι, δεν είναι ο διαβήτης! Είσαι ΕΣΥ εκείνος, ο οποίος θα ορίσει τι κύκλο θέλεις να σχεδιάσει ο διαβήτης! Φρόντισε λοιπόν τον εαυτό σου!
Σημ. Παρεμπιπτόντως αυτό το κουτί με τον διαβήτη υπάρχει ακόμα! Τελικά δεν τον αντικατέστησα ακόμα και όταν μπορούσα!
