Πριν από αρκετά χρόνια ο Χάρρυ Κλυνν σε μία από τις ταινίες του δημιούργησε μία εξαιρετική στιγμή μεταξύ ενός βοσκού (του Τραμπάκουλα) και ενός αριστερού διανοουμένου. Ο δεύτερος βρέθηκε στο χωριό προκειμένου να διαφωτίσει και να δημιουργήσει έναν πυρήνα δράσης…
Το είδος της γλώσσας του διανοουμένου, αλλά και οι αντιδράσεις – απαντήσεις του Τραμπάκουλα (κυρίως το ύφος του προσώπου του) έδιναν ανάγλυφα την εικόνα της πλήρους ασυνεννοησίας μεταξύ της θεωρητικής γλώσσας και του πρακτικού…
Η σκηνή αυτή νομίζω χαρακτηρίζει σε έναν βαθμό την παρούσα φάση, όπου έχουμε μία κυβέρνηση, η οποία ψάχνει την “ανάπτυξη” ως μία θεωρητική έννοια, οι πολίτες “βόσκουν” τα πρόβατα και απαντούν αναλόγως με τον Τραμπάκουλα, ενώ το κυρίαρχο ζήτημα είναι τα …πρόβατα.
Τα πρόβατα υποθέτω είναι τα 160 δισεκατομμύρια ευρώ των καταθέσεων, γύρω από τα οποία διεξάγεται μία μάχη. Ανάπτυξη κατά την κυβέρνηση είναι πως να τα …υφαρπάξει, ενώ κατά τον βοσκό πως να τα βοσκήσει… για να παράγουν περισσότερο γάλα ή τροφή…
Το παιγνίδι αυτό ενδέχεται να λήξει με νικητή την …ευλογιά, η οποία εάν μολύνει το κοπάδι δεν θα κερδίσει κανένας…
Η “ανάπτυξη” δεν είναι μία θεωρητική έννοια εκ των άνω. Είναι μία μορφή δράσης του καθ’ ενός από εμάς ξεχωριστά. Ούτε είναι δικαιολογία η όποια (καλή ή κακή) πολιτική μίας κυβέρνησης… στο να μην γίνεται τίποτα…
Η λύση θα είναι μάλλον η αλλαγή της δομής του κοπαδιού. Όχι πια πρόβατα, μόνο μοσχαράκια…
