Είναι εντυπωσιακό! Η τσαρίνα Αλεξάνδρα Φιόντοροβνα αυτοκράτειρα της Ρωσίας, σύζυγος του Νικολάου Β΄ του τελευταίου τσάρου της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, η οποία θεοποίησε τον άξεστο και δόλιο μυστικιστή Ρασπούτιν ήταν μία στυγνή υλίστρια.
Και τούτο είναι πράγματι μη αναμενόμενο, διότι οι υλιστές του είδους της δεν πιστεύουν σε τίποτα παρά μόνον στο χειροπιαστό και αυτό το οποίο βλέπουν με τα μάτια τους. Χρειάζονται απτές, ορατές, σωματικές, ανθρώπινες αποδείξεις. Και αυτή ακριβώς η καχυποψία τους σε κάθε τι μη υλικό τους καθιστά έρμαια των προλήψεων και του απόκρυφου. Ενώ αρχικά αυτά τα δύο φαίνονται αντικρουόμενα και ασύμβατα, στην πραγματικότητα είναι απολύτως συμβατά. Διότι ο υλισμός κρύβει φόβο, ντροπή έως και δειλία και προκειμένου να καλυφθούν τα προηγούμενα προκύπτει η αλαζονεία, η οποία πάντα –μα πάντα- τυφλώνει τον άνθρωπο.
Ό,τι είναι ορατό, μικρό, ασήμαντο όμως, όπως ένα φιαλίδιο με κάποιο άρωμα ή μία περίτεχνη χτένα, αποκτούν θαυματουργές ιδιότητες όταν έλθουν σε επαφή με κάποιον, ο οποίος θα πείσει για τις ικανότητές του να μετατρέπει το αόρατο σε ορατό. Εν προκειμένω και για την τσαρίνα αυτός ήταν ο Γκριγκόρι Ρασπούτιν.
Ενδεχομένως να μπορούσε (ο Ρασπούτιν) να προσφέρει κάποια βοήθεια στον αιμορροφιλικό Αλεξέι αλλά δεν μπορούσε να διοικεί μία αυτοκρατορία με τις όποιες δυνάμεις του, τις οποίες διέθετε. Και φυσικά ο υλισμός δεν υποκαθιστά την ενσυναίσθηση, το ειλικρινές ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και την πεποίθηση πως δεν είσαι ο μοναδικός στον πλανήτη, αλλά υπάρχουν και άλλοι γύρω σου.
“Είδε” τον μυστικισμό λόγω του υλισμού της, δεν “είδε” όμως και ποτέ δε θέλησε να δει την αθλιότητα μέσα στην οποίαν διαβιούσαν οι υπήκοοι της αυτοκρατορίας της. Το πλήρωσε ακριβά με τη ζωή της –και της οικογενείας της-.
Και ήταν η μόνη φορά κατά την οποίαν είχε δίκιο στην πίστη της στον υλισμό. Οι φονικές σφαίρες ήταν από ύλη…
