Κάθε φορά κατά την οποίαν περνώ με το αυτοκίνητό μου από κάτω του διακατέχομαι από μία σφοδρή επιθυμία να ανέβω επάνω του. Και κάθε φορά ο πολύ περιορισμένος χρόνος και το πρόγραμμα υποχρεώσεων μου με αποτρέπει.
Προχθές όμως και επειδή συνέχεια ευρίσκομαι στην Κορινθία αυτόν τον καιρό και μετά από ένα πρωινό επισκέψεων στις υπηρεσίες της περιοχής και όχι μόνον το… αποφάσισα!
“Θα ανέβω ο κόσμος να χαλάσει!” (δεν …χάλασε)!
Μετά από ένα σχετικά κουραστικό πρωινό με δυσκόλεψε και ολίγον η σήμανση. Ειδικά στην πόλη της Αρχαίας Κορίνθου έκανα σλάλομ στα στενάκια μέχρι να σιγουρευτώ πως δεν λάθευα. Τελικά φτάνω σε ένα πλάτωμα με την περίφημη πηγή της Κάτω Πειρήνης στους πρόποδες του βράχου … Η ιστορία του Ακροκορίνθου είναι θαυμάσια και σας συνιστώ να την διαβάσετε. Πάντως χωρίς νερό δεν θα υπήρχε ελπίς κατοικήσεως. Προς τούτο φρόντισε ο Άσωπος (ο πανάρχαιος ποταμίσιος θεός) ανταμείβοντας την… ρουφιανιά του Σισύφου!
Ο Σίσυφος θεωρείται ο ιδρυτής της Κορίνθου και ήταν ένας εκπληκτικός άνθρωπος αν και ολίγον… παμπόνηρος. Γι΄ αυτό να προσέχετε τους Κορινθίους! Προέρχονται από λαμπρή γενιά! (Διαβάστε μυθολογία δεν θα σας γράψω την ιστορία εδώ).
Το θέμα είναι πως εκεί υπήρχε μία επιγραφή με το ωράριο επισκέψεως του κάστρου: 8:00 με 15:00 (τρεις)! Η ώρα ήταν μία και τέταρτο και μιλάμε με θερμοκρασία άνω των 35 και ο χρόνος περιορισμένος. Τρέχω να προλάβω!
Φθάνοντας από τον στενό, αλλά ωραίο ασφαλτοστρωμένο δρόμο στο πλάτωμα της πύλης εντυπωσιασμένος από τον βράχο δεν σταμάτησα πουθενά για κινηματογράφηση. Στην επιστροφή.
Τον Ακροκόρινθο τον είχα επισκεφτεί πριν από πολλά χρόνια μικρός και είχα εντυπωσιαστεί. Τώρα όμως ένοιωθα εκστασιασμένος! Φθάνω στην μεγαλόπρεπη πύλη και ο φύλακας με φωνάζει και μου δίνει μία αριθμημένη καρτέλα με το νούμερο 18. Κοιτάζω τον φράγκικο πύργο στην κορυφή, καμιά εκατοστή έως διακοσαριά (;) μέτρα ίσως και παραπάνω και τον ρωτάω κάπως παρακλητικά για ενθάρρυνση:
-“Θα προλάβω να ανέβω;” και η ώρα ήταν ήδη μιάμιση!
Με “έκοψε” και μου είπε:
-“Εξαρτάται από εσάς.”
Μετάφραση: με τα πέντε παραπανίσια κιλά του 2017 και 2018 και την κοιλίτσα δεν σε “πολυκόβω” αλλά δεν είσαι και σε απελπιστική κατάσταση! Προσπάθησε!
Γμτ, αυτά τα 5 κιλά θα τα πληρώσω πολύ ακριβά σκέφτηκα.
Ξεκίνησα να ανεβαίνω. Εν τω μεταξύ φορούσα και πέδιλα και όχι κλειστά παπούτσια, διότι ήταν απρογραμμάτιστη η επίσκεψη. Γλιστερές οι πέτρες, ανύπαρκτο το μονοπάτι, μάλλον νεροφάγωμα ήταν και φαντάστηκα τι θα συμβαίνει εδώ νύχτα και σε ώρα καταιγίδας.
Εμπρός μου όμως πρόφτασα ένα ζευγάρι Άγγλων, όπως διαπίστωσα αργότερα. Αποκλείεται να μην ανέβω και να με κερδίσουν οι “αλλόπιστοι”! Χα! Κάθε τόσο σταματούσα και κοίταζα τη θέα, έπαιρνα και ανάσες, αλλά μετά η “μηχανή” άρχισε να πετάει. Κοίταζα και το ρολόι (το κινητό εννοώ), ούτε μία στο εκατομμύριο να παραιτηθώ και να μην το επιτύχω!
Αυτό, το οποίο μου έκανε εντύπωση και δεν το θυμόμουν είναι πως ενώ ο βράχος από κάτω φαίνεται κάπως σαν κορυφή στην πραγματικότητα είναι ένα μικρό οροπέδιο 280 περίπου στρεμμάτων (όπως διάβασα, δεν το υπολόγισα). Και προσέξτε πολύ τις διαδρομές μεταξύ των διαφόρων απομειναριών κτισμάτων. Για την δόμηση και τα σχετικά σε ξεχωριστό άρθρο.
Τελικά καταφέρνω μάλλον εύκολα να ανέβω στην κορυφή του βράχου. Εκεί ορθώνεται το τελευταίο εμπόδιο, ο τετράγωνος φράγκικος πύργος. Δεν το συζητώ… Δύο η ώρα και ήμουν εκεί!
Η θέα από τα 575 μέτρα (εκεί ίσως λίγο χαμηλότερα, διότι δεν είναι το υψηλότερο σημείο)… δεν σου κόβει την ανάσα, έχει ήδη κοπεί από την ανάβαση απλά νοιώθεις αετός ή γεράκι ή ίσως και φραγκόκοτα για να πετάξεις. Βλέπεις από άκρη σ’ άκρη με πανοραμική και απρόσκοπτη θέα.
Απέναντι έχει ένα άλλο φρούριο το Πεντασκούφι, (τον “προμαχώνα του Μοντεσκιέ”), το οποίο το έχτισαν για να… κυριέψουν τον Ακροκόρινθο. Ωραίο και αυτό! Χτίζεις άλλο φρούριο για να εκτοξεύεις πέτρες με τους καταπέλτες και βέλη με τις τοξοβαλίστρες για να κυριεύσεις κάτι πολύ καλύτερο. Δίδαγμα και προς γνώση, διότι αποτελεί μέθοδο.
Μία άσχετη και γενική δεν αντιλέγω αλλά πολύ σημαντική παρατήρηση εδώ: Προσέξτε πως τα δομικά υλικά και τα όπλα συμπίπτουν ανά τις εποχές. Με πέτρες χτισμένο το κάστρο, πέτρες του έριχναν για να το κατεδαφίσουν και να το κυριεύσουν, με μέταλλα οι πανοπλίες, μεταλλικές οι οβίδες, με άυλα μέσα η σύγχρονη τεχνολογία, άυλα και τα όπλα ακτίνες ή πυρηνική ενέργεια.
Άρα και φρούριο του μυαλού μας όντας θωρακισμένο με λογική κινδυνεύει από τον παραλογισμό. Γι’ αυτό και οι τρελοί κινδυνεύουν λιγότερο. Με τι θα τους πολεμήσεις; Κρατείστε το αυτό!
Αφού κυνήγησα κάτι αναιδείς… πεταλούδες, θα δείτε το απόσπασμα, σημείωσα τις παρατηρήσεις μου και ετοίμασα και το ανάλογο (πολύ λίγο λόγω χρόνου) οπτικό υλικό και στις δυόμιση αποφασίζω να επιστρέψω. Τώρα ποιος με πιάνει! Αφού μου πήρε μισή ώρα να ανέβω ούτε τέταρτο δεν χρειάζομαι για την κατάβαση!
Και όντως! Ξαφνικά άρχισαν να σκούζουν οι σειρήνες, προειδοποιώντας τους ξεχασμένους επισκέπτες να επιτρέψουν. Κανείς δεν θα ήθελα να μείνει εκεί μόνος μέχρι την άλλη ημέρα το πρωί. Γι’ αυτό δίνουν αριθμημένα καρτελάκια στην είσοδο, ώστε εάν κάποιος λείπει να τον ψάξουν.
Συζητήσεις με τους άλλους Άγγλους επισκέπτες στα τελευταία μέτρα της επιστροφής και πρόλαβαν να μου εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους πως το κάστρο ΔΕΝ το κυρίευσαν… Άγγλοι, αλλά Φράγκοι! Μην αγχώνεστε τους απάντησα. Στη Κύπρο και την Μέση Ανατολή κάνατε καλύτερη δουλειά, διότι τουλάχιστον εδώ ο Ακροκόρινθος δεν διαθέτει την “πράσινη γραμμή” της Λευκωσίας ούτε και η ειρήνευση έχει “ακουμπήσει ” από το τέλος του Β’ ΠΠ την Μέση Ανατολή. Και στις δύο περιπτώσεις οι κουτόφραγκοι δεν σας φτάνουν ούτε στο νυχάκι σας.
Πάλι παρασύρθηκα στην πολιτική ανάλυση, ενώ ο Ακροκόρινθος δεν είναι τόπος για διαμάχες αλλά ένας αγέρωχος βράχος.
Προσωπικά κρατώ την μυθολογική υπόσταση του Ακροκορίνθου και ξεχνώ τα κτίσματα, τα οποία είναι όλα ούτως ή άλλως πολύ μεταγενέστερα. Διαγράφω κάθε πέτρα του και βλέπω μόνο τις δύο του πηγές την Άνω και Κάτω Πειρήνη, μαζί με τους μυθολογικούς ήρωες, οι οποίοι τον κατοίκισαν.
Κυρίως όμως κρατώ τον φτερωτό Πήγασο με τις οπλές του οποίου ανοίχτηκαν οι πηγές και ο οποίος βοσκούσε στην κορυφή του. Διότι αγαπητές/οί μου δεν αρκεί να είσαι σκέτο άλογο, όσο όμορφο και να είσαι.
Πρέπει να είσαι και φτερωτό και τότε δεν έχεις ανάγκη ούτε τα κάστρα ούτε τίποτα. Ούτε οχυρώσεις σε εμποδίζουν, ούτε δυσκολίες, ούτε ύψη. Πετάς! Και αυτό σε διδάσκει ο υπέροχος Ακροκόρινθος.
