Κατά την άποψη μου η καλύτερη αντιπολεμική ταινία… “Ουρανός” είναι ο τίτλος της και δημιουργός της ο Τάκης Κανελλόπουλος σε σενάριο Γιώργου Κιτσόπουλου, αλλά και του ιδίου. Ναι, η ταινία είναι Ελληνική και υλοποιήθηκε το 1962. Ένα αριστούργημα. Αναφέρεται στον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο αλλά θα μπορούσε να αφορά οποιονδήποτε πόλεμο. Δεν είναι αυτό, το οποίο θα ονομάζαμε “πατριωτική ταινία”.
Η ταινία δεν έχει επικές σκηνές, ούτε πλούτο, τίποτα από τη λάμψη άλλων υπερ-παραγωγών. Στην πραγματικότητα ΔΕΝ παρακολουθείς μία ταινία. Είσαι εκεί, μέσα της. Είσαι στο μυαλό και τις σκέψεις των απλών ανθρώπων και όχι κατ΄ ανάγκην των στρατιωτών. Ούτε καν μόνο των Ελλήνων στρατιωτών. Ένας άνθρωπος σε τι μπορεί να διαφέρει από κάποιον άλλον οπουδήποτε, ο οποίος κλήθηκε να σκοτώσει για ένα μεγαλείο, μία κατάκτηση, μία άμυνα, ένα δίκαιο, ένα άδικο, μια μανία, μία παράνοια, ένα τίποτα… Διότι στην πλειοψηφία τους, αυτό είναι ένας απλός στρατιώτης.
Και οι κάτοικοι των περιοχών των μαχών και των αναμνήσεων. Στο μυαλό ενός στρατιώτη τι μπορεί να υπάρχει; Αυτό, το οποίο βλέπει με τα μάτια του και βιώνει και αυτό, το οποίο έχει μέσα στο μυαλό του, το παρελθόν του και τις αναμνήσεις του.
Δεν υπάρχει ανθρωπισμός στον πόλεμο. Αυτό είναι υποκρισία. Στον πόλεμο σκοπός είναι η εξόντωση μίας κοινωνίας, ο θάνατος όσο περισσοτέρων αντιπάλων. Άμαχοι, στρατός είναι το ίδιο. Και τελικά ο πραγματικός πόλεμος είναι μέσα στο μυαλό του κάθε ανθρώπου. Πόσο άνθρωπος μπορεί να παραμείνει τότε.
Πόσο μεγάλη σημασία μπορεί να έχουν τα κλεμμένα άρβυλα από έναν νεκρό συμπολεμιστή σου, πόσο φορτίο μπορεί να προσδώσει στην ψυχή ενός ταχυδρόμου, ένα χαμένο δέμα ή ένα χαμένο γράμμα, το οποίο έπεσε στο δρόμο ενώ με τόση προσμονή περίμενε ο φαντάρος στο μέτωπο.
Οι περισπούδαστες αναλύσεις μας καμία αξία δεν έχουν εμπρός στη στιγμή, όπου πρέπει να αποφασίσεις. Και αυτό δεν μπορεί να περιγραφεί, πρέπει να το βιώσεις.
Αναρωτιόμουν μόνο, γιατί αυτή η ταινία έχει τον χαρακτηριστικό και μάλλον αόριστο τίτλο: “Ουρανός”… διότι μάλλον όλα αυτά καλύπτονται από αυτόν…
