Από τις συζητήσεις μου με απλούς ανθρώπους έχω κατανοήσει ένα πράγμα: δεν γνωρίζουν και δεν μπορούν να αξιολογήσουν τι να υποστηρίξουν. Βέβαια δεν είναι και το καλύτερο να ΠΡΕΠΕΙ να υποστηρίξεις καποιον, αλλά ο αλλοπρόσαλλος βομβαρδισμός αντικρουόμενων θέσεων τους προκαλεί μία τεράστια σύγχυση. Θα επιχειρήσω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα (υποκειμενικά):
Να απαντήσω κατ΄αρχήν στο ερώτημα, εάν μπορούν να τηρηθούν ίσες αποστάσεις. Η απάντησή μου είναι εντελώς σαφής: ΟΧΙ! Δεν μπορούν. Διευκρινίζω:
Η παραβίαση των συνόρων ενός ανεξάρτητου κράτους αντίκειται στο διεθνές δίκαιο. Εάν θεωρούμε δίκαιη την εισβολή της Ρωσσίας στην Ουκρανία θα πρέπει να μην αντιδράσουμε εάν και η Τουρκία επιτεθεί στην Ελλάδα, διότι ΚΑΙ αυτή νοιώθει πως απειλείται (ισχύει και… αντιστρόφως). Εάν όμως η Ελλάδα ασκεί πολιτική ρητορικής απειλών (λχ να καταλάβουμε την Κωνσταντινούπολη ή την κατεχόμενη Κύπρο ή την Ιωνία) ασχέτως εάν θα το θέλαμε (μέσα μας) θα μας καταστήσει “απειλή” και αυτό μπορεί να δικαιώσει την επιτιθέμενη.
Η μη τώρα αποδοχή της εισβολής και η καταδίκη της δεν σημαίνει πως πρέπει και να… αγαπήσουμε την Ουκρανία! Εγώ προσωπικά μεγάλωσα (αλήθεια – ψέμματα) με την εικόνα μιας χώρας, η οποία υποδέχτηκε τους ναζί και κυνήγησε τον Εβραϊσμό. Δεν μπορώ να το αποβάλλω αυτό και είμαι κάπως ψυχρός. Έτερον εκάτερον όμως. Είναι όπως με τους πρόσφυγες ή τους φτωχούς. Να καταπολεμήσουμε τις αιτίες της προσφυγιάς και τη φτώχεια, αλλά δεν βλέπω το λόγο γιατί θα πρέπει να αγαπήσω τον συγκεκριμένο πρόσφυγα ή φτωχό. Διότι πρόκειται περί ιδιοτήτων και δεν έχει να κάνει αυτό με την ποιότητα των ανθρώπων. Μετανάστες – πρόσφυγες – φτωχοί- άνεργοι αλλά και πλούσιοι μπορεί να είναι οτιδήποτε. Θέλω να καταπολεμήσω τη φτώχεια αλλά δεν θα βάλω άκριτα τον φτωχό στο σπίτι μου, επειδή είναι μόνο και μόνο φτωχός. Τι άνθρωπος είναι με ενδιαφέρει… και δεν έχει νόημα να τον κάνω φίλο. Τη φτώχεια του θέλω να αποδιώξω.
Το διεθνές δίκαιο και οι επιλεκτικές αντιδράσεις τώρα. Το διεθνές δίκαιο ΔΕΝ είναι κατ΄ ανάγκην και… δίκαιο. Το ίδιο όμως ισχύει και σε κάθε κοινωνία, μικρή ή μεγάλη, του χωριού, της πόλης, μιάς τάξης. Δεν υπάρχει εγγενώς δικαιοσύνη. Είναι στη φύση αυτό και δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει. Και αφού δεν υπάρχει δίκαιο αναλόγως και οι αντιδράσεις είναι επιλεκτικές.
Με τη Συρία και τον Άσσαντ όπου μαίνεται ένας σφοδρός εμφύλιος δεν ασχολείται κανείς. Με το Ιράν ή το Αφγανιστάν αναλόγως. Και απλά ανέφερα μερικές περιπτώσεις. Το ότι “πονάει” αυτό είναι αλήθεια και μάλιστα ο ίδιος το έχω γράψει πολλές φορές, αλλά δεν είναι αντισταθμιστικό επιχείρημα.
Οι αρχηγοί και ο απλός λαός. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα τα απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο. Προτιμώ μία ελεύθερη κοινωνία ανισοτήτων, παρά μία δικτατορία ισότητας. Μην με κατηγορήσετε. Αυτό προτιμώ εγώ. Άλλοι μπορεί να αισθάνονται το αντίθετο, τι να κάνουμε κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με τον άλλον. Τις τελευταίες δεκαετίες αναπτύχθηκαν κάποια υβριδικά πολιτεύματα… δικτατορικών δημοκρατιών. Λαϊκιστές και λαοπλάνοι με εκλογές κατέλαβαν την εξουσία και δεν… φεύγουν! Και εγκαθιδρύουν ιδιότυπες δικτατορίες βασιζόμενοι σε μία επιδιωκόμενη ηλιθιοποίηση των πολιτών. Στη Ρωσσία, όπως και πολλά άλλα μέρη και παρ΄ ολίγον και στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό.
Έχουν θαυμαστές και ό,τι άλλο αλλά δεν σημαίνει πως επειδή έχουν τους πολλούς είναι και προς την πρόοδο. Στην Ελλάδα κοντέψαμε να έχουμε ναζιστική κυβέρνηση, ενώ στην Ιταλία στοιχηματίζω πως εάν η μαφία (εγκληματική οργάνωση) αποκτήσει πολιτική παρουσία, μην αμφιβάλλετε πως μπορεί να καταλάβει την εξουσία.
Εν τω μεταξύ τον ΠτΡ πριν από λίγο καιρό τον προσκαλούσαν στις διεθνείς συναντήσεις των κρατών, όπως G7 – G20 και δεν τους ενοχλούσε, όπως προσκαλούν και τον ΠτΤ (γείτονος) και πολλούς άλλους ακόμα… Όταν όμως κάποιος ξεφεύγει του “πολιτικά ορθού”, όπως συνέβη τώρα με τον ΠτΡ όλοι εναντίον του. Στην πραγματικότητα όμως δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο παρά πώς να εκμεταλλευτούν τις νέες καταστάσεις και να εξοντώσουν έναν αντίπαλο. Πέραν τούτου ουδέν και φυσικά δεκάρα δε δίνουν για τους απλούς πληττόμενους πολίτες της Ουκρανίας, αλλά ούτε και για το υγιές τμήμα των Ρώσσων δημοκρατών.
Δεν πιστεύω σε εκ των υστέρων κροκοδείλια δάκρυα. Ο ΠτΡ εκεί ήταν (είναι) επί 20 έτη και αντάλλασσαν μαζί του χειραψίες και εναγκαλισμούς, αλλά τότε ήταν “καλός” κι ας πήγαιναν στον αγύριστο δημοσιογράφοι και αντιφρονούντες. Και εκτιμώ πως και η Ουκρανία θα αντιληφθεί πως και η “αγάπη” των Δυτικών δεν είναι τόσο άδολη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα βεβαίως -πάνω χαρά τους- θα τελειώνουν μία και καλή με έναν αντίπαλό τους.
Εν κατακλείδι: αυτή η προσέγγιση “μαύρο-άσπρο” και ένα ενδιαφέρον εκ των υστέρων χωρίς κάποια ιστορική γνώση είναι κίβδηλη. Και επαναλαμβάνω πως δεν πρόκειται περί ίσων αποστάσεων. Κάθε άλλο. Αλλά δεν είναι και αποστάσεις, όπου ο ένας έχει όλο το βάρος της ευθύνης και οι άλλοι είναι οι άγγελοι επί της Γης. Υπάρχουν διαβαθμίσεις.
Ελπίζω και πάλι να είναι κατανοητά τα προηγούμενα και να εκληφθούν ως μία ψύχραιμη αποτίμηση της κατάστασης και έναν “οδηγό χρήσεως” με κάποια τεκμηρίωση. Εάν τώρα επιθυμείτε να συνεχίσετε το παιγνίδι του καλού και του κακού κανένα πρόβλημα αλλά εγώ δεν παίζω.
