Το λογοτεχνικό αριστούργημα του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ το διάβασα αρκετά νέος και με σημάδεψε βαθιά ως προς την οπτική μου στον πόλεμο. Άλλο να διαβάζεις ιστορία και άλλο την πραγματικότητα από έναν πολεμιστή με κορυφαίο συγγραφικό ταλέντο, διότι ο Ρεμάρκ πολέμησε και ο ίδιος στον Α΄ΠΠ.
Έχει μεταφερθεί τρεις φορές στον κινηματογράφο. Η πρώτη εκδοχή είναι του 1930 και η πλέον κλασσική. Η δεύτερη του 1979, η οποία ακολουθεί, όχι εντελώς πιστά, αλλά έστω με συνέπεια το πνεύμα του βιβλίου.
Η τρίτη είναι παραγωγή του Netflix (2022) και η οποία δεν έχει καμία σχέση με το βιβλίο· και όχι μόνον αυτό αλλά είναι μία πολύ κακή ταινία. Βασίζεται στην εικόνα και όχι στο συναίσθημα. Εντυπωσιακή όσον αφορά τα πλάνα και την τεχνική της αρτιότητα, αλλά είναι περίπου όπως όταν ξεφυλλίζεις ένα περιοδικό με έγχρωμες, (το 1917 δεν υπήρχε κάτι έγχρωμο) φωτογραφίες. Το… ξεφυλλίζεις.
Και το… ξεφύλλισμα για να παραχθεί κόστισε περίπου 20 εκατομμύρια ευρώ.
Επειδή ωστόσο αντιπροσωπεύει το πνεύμα της εποχής μας, είχε επιτυχία στα διάφορα φεστιβάλ και στις κριτικές (όχι όμως από όλους). Και όταν κάτι βασίζεται στις τάσεις μίας εποχής έχει εκ προοιμίου δεχτεί πως ΔΕΝ πρόκειται ποτέ να γίνει κλασσικό. Άλλο trendy-hot (καυτό και μέσα στις τρέχουσες τάσεις) και άλλο διαχρονικό με ουσιαστική αξία.
Σημ.: Το “κακό” με το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι πως επισκίασε άλλα έργα του σπουδαίου συγγραφέα. Ένα εξ΄ αυτών, το οποίο έχει σχέση με αυτοκίνητα, τα οποία μας αρέσουν είναι το οι “Τρεις Σύντροφοι”.
