Διπλωματία σημαίνει διαβλέπω. Διακρίνω το μη ορατό σήμερα και το αξιολογώ σε βάθος χρόνου. Ο μεγαλύτερος εχθρός της διπλωματίας και κατ’ επέκτασιν των συμφωνιών είναι ο… ορθολογισμός.
Προφανώς όποιοι υπογράφουν μία συνθήκη θεωρούν πως πράττουν το καλύτερο τη δεδομένη στιγμή. Ακόμα και οι συνθήκες “παράδοσης άνευ όρων” υπακούουν σε αυτον τον κανόνα.
Ο Κων/νος Καραμανλής, θεώρησε, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει πως υπογράφοντας τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου “έλυνε” ή “τακτοποιούσε” ένα ζήτημα, όπως ήταν το Κυπριακό. Απέτυχε οικτρά στην αξιολόγησή του. Και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αποτυχία του αυτή, διότι δεν ήταν κρυμμένη σε κάποια αόριστη έκφραση ή μία ασάφεια του κειμένου της συμφωνίας. Ήταν εξαιρετικά συγκεκριμένη: έθετε την… Τουρκία εγγυήτρια δύναμη!
Αυτό ανεξαρτήτως της ποιότητας του ανδρός ισοδυναμούσε με καθαρή προδοσία κατά τη γνώμη μου. Υπ’ όψιν πως οι συμφωνίες υπογράφηκαν το 1959, 4 μόλις έτη μετά το άθλιο πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων (και όχι μόνον) στην Κωνσταντινούπολη και την Σμύρνη. Και το 1959 συμφωνήθηκε από την Ελληνική πλευρά η Τουρκική γλώσσα να είναι επίσημη μαζί με την Ελληνική ενώ ο αντιπρόεδρος της Κυπριακής κυβέρνησης έπρεπε να είναι Τούρκος με δικαίωμα άσκησης βέτο!
Και καταλήξαμε σε μία διχοτόμηση 14 έτη μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Κύπρου. Οι Άγγλοι, όπως πάντα τα κανόνισαν με τον καλύτερο τρόπο και η Κύπρος με αυτόν τον τρόπο παραμένει το μόνιμο αεροπλανοφόρο τους στην Ανατολική Μεσόγειο (το Γιβραλτάρ είναι το… δυτικό)!
Διάβασα λοιπόν με πολύ ενδιαφέρον (και γι’ αυτό και το κοινοποιώ) το άρθρο από τις Ανιχνεύσεις του αγαπητού δημοσιογράφου Παντελή Σαββίδη (Pantelis Savvidis), στο οποίο γίνεται αναφορά και στο εξαίρετο και πρωτότυπο βιβλίο του επίσης αγαπητού μου φίλου Γαβριήλ Χαρίτου (Gabriel Haritos), τον οποίον και ευχαριστώ και δημοσίως για τις πολύτιμες απόψεις του, τις οποίες πάντα πρόθυμα μου παραχωρεί.
Για τη συμφωνία των Πρεσπών και την αναλογία της με τις εν λόγω συμφωνίες έχω αναφερθεί εκτενώς στην ιστοσελίδα μου σε προηγούμενα άρθρα. Δεν χρειάζεται να επαναλάβω πόσο σφόδρα αντίθετος είμαι. Κι αφού έχω χρησιμοποιήσει βαρύτατη λέξη για τον Κων/νο Καραμανλή τι μπορώ να χρησιμοποιήσω τώρα.
Το μόνο, το οποίο με στενοχωρεί είναι η ανωνυμία του άρθρου (“Διπλωμάτης”) αλλά βασίζομαι στην εγκυρότητα του Κυρίου Σαββίδη.
