Έφυγε άλλος ένας (πολύ) μεγάλος τραγουδιστής της γνήσιας λαϊκής ψυχής. Δε θα γράψω νεκρολογία, διότι ποτέ δε μου άρεσαν αυτά. Ήθελα μόνο να παρατηρήσω κάτι στα τραγούδια του.
Η Τζένη Βάνου και ο Γιάννης Πουλόπουλος ήταν οι δύο τεράστιοι και μοναδικοί καλλιτέχνες, οι οποίοι με τη φωνή τους μπορούσαν να μου δημιουργήσουν… μελαγχολία. Μου ήταν πάντα πολύ δύσκολο αυτό το συναίσθημα και όταν ήθελα να… μελαγχολήσω γνώριζα τον τρόπο: Τζένη Βάνου ή Γιάννης Πουλόπουλος.
Η χροιά της φωνής και των δύο αυτών καλλιτεχνών μπορούσε να σε πάρει από αυτή τη ζωή και να σε μεταφέρει σε άλλους κόσμους. Κι επειδή εμένα, λόγω χαρακτήρος, αυτό το συναίσθημα μου είναι δύσκολο, έπρεπε να καταφύγω σε “μελαγχολικά” τραγούδια για να το βιώσω.
Ωστόσο πάντα μου προκαλούσαν έκπληξη οι… αιμοδιψείς στίχοι του ίσως κορυφαίου τραγουδιού του Γιάννη Πουλόπουλου: “Θα πιώ απόψε το φεγγάρι”. Τους στίχους βέβαια έγραψε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και την καταπληκτική μουσική ο Μίμης Πλέσσας, αλλά ο τρόπος απόδοσης ανήκει στον Γιάννη Πουλόπουλο. Σκληρά ρήματα και εκφράσεις όπως:
“ρίξε μαχαίρι να κοπώ”
“Κι όταν με κόψει το μαχαίρι”
“κι από το αίμα να πλυθείς”
“Κι εγώ θα κόψω το φεγγάρι
θα σ’ το καρφώσω στα μαλλιά”,
παρμένοι σαν από θρίλερ, αποδόθηκαν με τον καλύτεροι τρόπο από τον Γιάννη Πουλόπουλο…
Καλό σου ταξίδι Γιάννη…
Σημ.: Και επειδή συνήθως όταν πεθαίνει κάποιος γράφονται τα “καλά”, παραθέτω την ανάρτησή μου ήδη από τον Ιούλιο του 2017 για αυτό το τραγούδι…
