Εάν αναζητήσετε αξιολογήσεις κινηματογραφικών ταινιών θα διαπιστώσετε πως στις καλύτερες όλων των εποχών συμπεριλαμβάνονται κυρίως ταινίες της περιόδου του βωβού κινηματογράφου. Όταν τότε δεν υπήρχε το χρώμα, δεν υπήρχαν οι ψηφιακές κάμερες με την εξαιρετική λεπτομέρεια απεικόνισης και καταγραφής, όταν η ταινία ήταν απλά ένα… όνειρο.
Ο κινηματογράφος είναι Τέχνη και είναι και όνειρο. Και τα όνειρά μας δεν έχουν ήχο. Έχουν όμως νόημα.
Εκείνο όμως, το οποίο είναι εντυπωσιακό είναι πως από τις κινηματογραφικές παραγωγές της εποχής εκείνης ένα ποσοστό της τάξεως του 80-90% έχει οριστικά και δια παντός χαθεί! Κύρια αιτία για αυτό ήταν πως κανένας δεν έδινε προσοχή στη φύλαξη των πρωτότυπων φιλμ, αφού πλέον εθεωρείτο πως δεν είχαν καμία εμπορική αξία και διότι ήταν εξαιρετικά εύφλεκτα. Ο τρόπος κατασκευής τους βασιζόταν στην νιτροκυτταρίνη, υλικό άκρως… εκρηκτικό και δεν χρειαζόταν και πολύ για να γίνει… τίποτα.
Τρεις μεγάλες πυρκαγιές σε κινηματογραφικά studios, της Universal το 1924, της Fox το 1937 και της MGM το 1965, έστειλαν στην ανύπαρκτη αιωνιότητα, παγκόσμιας εμβέλειας αριστουργήματα. Βλέπετε τα δάση όταν καίγονται μπορούν να επανέλθουν, τα έργα τέχνης όμως ποτέ.
Γιατί όμως αυτή η μοίρα στις ασπρόμαυρες ταινίες της σιωπής; Ακριβώς διότι ήταν σιωπηλές! Η Τέχνη δεν φωνασκεί ούτε κράζει. Δημιουργεί. Και όταν ο Κόσμος αρχίζει να φωνάζει με αλαλαγμούς και άναρθρες εκφράσεις, τότε οι σιωπές διακριτικά αποχωρούν· όπως και τα όνειρα. Και τι μένει; Οι αλαλαγμοί και οι άναρθρα φωνασκούντες.