Χθες αργά το βράδυ είδα για δεύτερη (ή μήπως τρίτη) φορά τον “Ταξιτζή” του Μάρτιν Σκορσέζε. Από την μεγάλη πίεση δεν μπορούσα να κλείσω μάτι –ήταν μία δύσκολη ημέρα- και αποφάσισα να γράψω για να ξεκουραστώ. Μετά όμως ήθελα να δω και την ταινία• και την είδα.
Δεν σκοπεύω να την σχολιάσω, παρ’ όλη την νοσταλγία την οποία μου δημιουργεί για την Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 70 (ήμουν την δεκαετία του 80). Αυτή η ταινία ενώ μου αρέσει με στενοχωρεί στο στυλ της Αμερικάνικης λογικής και της σκηνής άμετρης βίας στο τέλος.
Ωστόσο γράφω αυτό το σχόλιο για ένα άλλο λόγο.
Συναντώ κάθε ημέρα φίλους, γνωστούς – αγνώστους και η γενική εικόνα είναι αυτή της καταστροφής. Ζωές σε κατάθλιψη, μία αίσθηση μοναξιάς και αποτυχίας και ένα αναπάντητο ερώτημα όσον αφορά το μέλλον, (ανήκω και εγώ στην ίδια κατηγορία και το καταλαβαίνω απόλυτα).
Βλέποντας όμως τον ταξιτζή (αυτό το επάγγελμα πάντα μου άρεσε γιατί έχει οδήγηση και συζήτηση), θυμήθηκα τον σεναριογράφο και πως έγραψε το σενάριο.
Ο Πωλ Σρέιντερ (ο σεναριογράφος) είχε προσωπικά βιώματα, διότι για μία περίοδο της ζωής του διήγαγε παρόμοιο βίο με τον ταξιτζή-ήρωα της ταινίας. Πέρασε μερικές εβδομάδες ζώντας στο αυτοκίνητό του και κατάφερε να γράψει το σενάριο στο σπίτι μιας φίλης του όσο εκείνη έλειπε. Αυτό μετά από μία σειρά προσωπικών δυστυχών καταστάσεων.
Το έγραψε όμως! Είναι δεδομένο πως είναι δύσκολο να γράψεις εύκολα κάτι έξω από τα βιώματα σου. Είναι όμως απίστευτα δυσκολότερο να δημιουργήσεις υπό τις χείριστες συνθήκες. Όταν το επιτύχεις, τότε ίσως έχεις συγγράψει έναν άλλον “ταξιτζή”.
Ποια είναι λοιπόν η προσωπική πρόκληση ζωής σε κάθε έναν από εμάς;
Σημ. 1: Ο Σκορσέζε έκανε αποκορεσμό του χρώματος του αίματος (φαίνεται καφέ και όχι κόκκινο) και κάπως μετριάζεται η αίσθηση τρόμου του θεατή.
Σημ. 2: Αποφεύγω τώρα τελευταία τα πλοία, διότι δεν έχω διάθεση να γυρίσω ταινία τύπου “Τιτανικού”!
Σημ. 3: Μέσα στα χαλάσματα (και πίσω από τα κάγκελα) η ομορφιά και η δημιουργία…
