Υπάρχουν δύο γνωστές σχετικές ρήσεις:
Στην πρώτη, η οποία προέρχεται από μία συνέπεια του νόμου του Μέρφυ λέγεται πως εάν οι παραδοχές σου είναι εσφαλμένες και ο συλλογισμός σου σωστός, τότε θα καταλήξεις αναπόφευκτα σε λάθος συμπεράσματα. Εάν αντιθέτως οι παραδοχές σου είναι ορθές, ακόμα και εάν ο συλλογισμός σου είναι λάθος ενδέχεται να καταλήξεις σε ορθά συμπεράσματα. Το ωραίο είναι πως εάν οι παραδοχές σου είναι λάθος και ο συλλογισμός σου επίσης λάθος τότε υπάρχει πιθανότητα να καταλήξεις σε ορθά συμπεράσματα.
(Η περίπτωση κατά την οποία και οι παραδοχές σου είναι ορθές και ο συλλογισμός σωστός δεν εξετάζεται καθόλου, διότι εμείς ασχολούμαστε μόνο με πραγματικές περιπτώσεις και αυτή, ανθρωπίνως είναι φανταστική).
Η άλλη ρήση αναφέρεται από τους χαρτοπαίκτες και χρησιμοποιείται ευρύτατα από τον κόσμο της μαφίας:
Εάν δεν εντοπίσεις το “κορόιδο” από την πρώτη στιγμή σε ένα τραπέζι, τότε είσαι… εσύ!
Τα δύο προηγούμενα φιλοσοφικά (!) αποφθέγματα έχουν τόσο ευρεία και διαχρονική ισχύ, ώστε να θεωρούνται οι ακρογωνιαίοι λίθοι των διαπραγματεύσεων. Φυσικά η ίδια η ζωή είναι μία… διαπραγμάτευση και μην περιορίσετε το μυαλό σας σε συγκεκριμένα μόνο γεγονότα.
Σκεφτείτε το καλά αυτό.
Οτιδήποτε (μα οτιδήποτε) κάνετε αποτελεί μία διαπραγμάτευση… Είτε αυτή αφορά την αγορά μίας εφημερίδας το πρωί από το περίπτερο (διαπραγματεύεστε την διάθεση σας με τον περιπτερά την στιγμή εκείνη) μέχρι του πως εξελίσσεται η ίδια η ζωή σας· και νομίζω αντιλαμβάνεσθε με Ποιόν ακριβώς εννοώ διαπραγματεύεστε.
Σε κάποιες όμως δεν είστε άμεσα εμπλεκόμενοι. Είστε κατά κάποιον τρόπο παρατηρητές. Όχι όμως πως σε έναν βαθμό (μικρό ή μεγάλο) δεν επηρεάζεστε από την έκβαση τους, όσο και εάν αυτές φαίνεται πως δεν έχουν καμία προφανή σημασία… (για εσάς)…
Στην πρώτη περίπτωση για να επανέλθω στο θέμα μας, προσέξτε “πως” διαβάζετε και μία είδηση. Έχοντας μία (αυθαίρετη) παραδοχή στο μυαλό σας αξιολογείτε και αναλύετε με τεράστια ενδεχομένως ακρίβεια γεγονότα, εικάζοντας υποθέσεις και προβλέποντας τα μελλούμενα.. (οι πολιτικές προτιμήσεις παρεμπιπτόντως εντάσσονται σε αυτόν τον χώρο). Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά είστε σίγουροι πως η ή οι παραδοχή/ές είναι σωστή/ές; Η ικανότητα των σπουδαίων διαπραγματευτών έγκειται στο να μην εγκλωβιστούν σε λανθασμένες παραδοχές, αλλά να θεωρήσουν τον συλλογισμό εξ’ αρχής ασαφή. Άλλωστε κινδυνεύουν να υποστούν τις συνέπειες των αρχικών τους συνθηκών.
Δεν υπάρχει μάχη στην ανθρωπότητα, η οποία να μην κερδήθηκε ή χάθηκε από μία εσφαλμένη “ακλόνητη” πεποίθηση. Ο συλλογισμός ήταν λαμπρός, αλλά ποιό το νόημα όταν βασίζεται σε μία λάθος εκτίμηση;
Φυσικά επειδή ισχύουν 3 πιθανές περιπτώσεις, όπως σας ανέλυσα προηγουμένως, οι πιθανότητες στην ζωή είναι ασύμμετρες και 2 στις τρεις υπέρ σας!
Η ζωή λοιπόν δεν φαίνεται να είναι δίκαιη εδώ… (για τον χαμένο)…
Τότε γιατί υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι;
Διότι απλούστατα υπάρχει μία ανεξήγητη προτίμηση από την ίδια τη ζωή προς εκείνους, οι οποίοι δεν είναι… λογικά σκεπτόμενοι!
Θυμίζω:
1. Λάθος παραδοχές, ορθός συλλογισμός πάντα λάθος συμπεράσματα.
2. Ορθές παραδοχές, λάθος συλλογισμός, ενδέχεται σωστά συμπεράσματα.
3. Λάθος παραδοχές, λάθος συλλογισμός, όπως στο 2. παραπάνω.
4. Ορθές παραδοχές, ορθός συλλογισμός, φανταστική περίπτωση.
Άρα προσέξτε!
Οι ορθολογιστές με τις λάθος παραδοχές είναι και οι πλέον… επικίνδυνοι (για τον εαυτό τους αλλά και για τους άλλους)…
Μόνο δυστυχώς, σε αυτή την υπέροχη αλληλουχία σκέψεων παρεισφρέει και ο δεύτερος όρος: πως εάν δεν αντιληφθείτε ποιός είναι το “κορόιδο” στη διαπραγμάτευση τότε αναμφιβόλως είστε εσείς!
Τι κάνεις τότε (εάν το αντιληφθείς αυτό για τον εαυτό σου);
Επί τόπου σηκώνεσαι και φεύγεις από το τραπέζι, διότι αυτό σημαίνει πως έχεις ήδη λειτουργήσει με μία λάθος παραδοχή (ότι δηλαδή μπορείς να κερδίσεις), ενώ έχεις προσφέρει τον εαυτό σου ως ένα θαυμάσιο “γεύμα” στους συμπαίκτες σου!
Επειδή ποτέ μου δεν μου αρέσει να δίνω “έτοιμες” απαντήσεις -και τούτο, διότι είναι οι δικές μου απαντήσεις- άρα μπορεί να ενέχουν τα δικά μου σφάλματα παραδοχών σκεφτείτε και προσαρμόστε τα προηγούμενα (εντοπίστε την/τις λάθος παραδοχή/ές και το ποιό είναι το “κορόιδο”) στις παρακάτω ενδεικτικές περιπτώσεις:
1. Παραδοχή: Το Ιράν επιδιώκει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα…
Πιθανόν όμως αυτή να είναι μία εσφαλμένη παραδοχή και το Ιράν να μην σκοπεύει κάτι τέτοιο. Απλά επιθυμεί να παρακάμψει τις κυρώσεις χωρίς κανένα ουσιαστικά κόστος για το ίδιο. ΗΠΑ- Ιράν-Ισραήλ (ποιός είναι άραγε το “κορόιδο”);
2. Παραδοχή: Η Ευρώπη (Γερμανία) δεν επιθυμεί επ’ ουδενί ένα GR-exit…
Εάν όμως δεν το εκτιμά ως τόσο σημαντικό όσο δείχνει και ουσιαστικά με χαλαρό τρόπο αφήνει να προκύψει ή να μην προκύψει…
(Ευρώπη πλην Γερμανίας – Γερμανία – Ελλάδα. Εδώ ποιός είναι το πιθανό “κορόιδο”);
3. Παραδοχή: Η Ρωσία προσπαθεί να αποδομήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση…
Εάν όμως δεν είναι αυτός ο στόχος της, αλλά αντιθέτως επιδιώκει κάτι διαφορετικό και δείχνει να επιθυμεί μία εξέλιξη αυτής της μορφής, ενώ ο στόχος της είναι η επανασύσταση της Ε.Σ.Σ.Δ.
(Ευρώπη – ΗΠΑ – Ρωσία. Εδώ ποιος είναι);
Στα προηγούμενα φυσικά δεν δίνω καμία απάντηση ούτε υπονοώ κάτι. Απλώς επισημαίνω τρεις ευρύτατα διαδεδομένες παραδοχές και τα ενδιαφερόμενα μέρη. Τούτο μόνον “διά διδακτικούς” σκοπούς… και αφορμή για σκέψη, όσον αφορά τους (ορθούς κατά κανόνα) συλλογισμούς, οι οποίοι ακολουθούν τις προηγούμενες παραδοχές. Τροποποιείστε τις, τροποποιείστε και τους συλλογισμούς και… “παίξτε” με τις εκδοχές και τις πιθανότητες… και βρείτε ποιό είναι κάθε φορά το (διαφορετικό) κορόιδο”…
Σημ. Παρακαλώ μην θεωρήσετε δεδομένη την παραδοχή, πως εγώ… γνωρίζω τι γράφω, διότι τότε το άρθρο αυτό δεν θα έχει επιτύχει να είναι συμβατό με το περιεχόμενό του· και αυτό είναι μία (πολύ) επικίνδυνη παραδοχή…