Διαβάζω πως οι κλάδοι, οι οποίοι υπέστησαν τις μεγαλύτερες μειώσεις εξ΄ αιτίας των lockdown (I+II) αποτυπώνεται στις επιχειρήσεις του κλάδου των καταλυμάτων και του κλάδου παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών προγραμμάτων μαζί με άλλους τομείς τέχνης, όπως η μουσική βιομηχανία, όπου επήλθε συρρίκνωση του τζίρου κατά 61%, (πηγή: Ελληνική Στατιστική Αρχή).
Τον Φεβρουάριο του 2008 ο κατασκευαστικός κλάδος υπέστη ένα ισχυρότατο πλήγμα, το οποίο συνεχίστηκε κατά κύματα και διαρκεί ουσιαστικώς μέχρι σήμερα.
Εν τω μεταξύ στο διάστημα μεταξύ 2014 έως 2020 προετοίμαζα τον κινηματογραφικό τομέα. Ξεκίνησαν δοκιμαστικά έγιναν οι πρώτες διερευνητικές επαφές, κάποιες προφορικές προκαταρκτικές συμφωνίες και ιδού ο COVID-19 τέλη Φεβρουαρίου 2020! Για να είμαι ειλικρινής δεν στενοχωριέμαι, διότι αυτή είναι η ζωή και αυτές είναι και οι επιλογές μου.
Ξέρετε όμως, όταν διακοπεί κάτι χάνεται σ έναν βαθμό η δυναμική του. Ειδικά σε τομείς καλλιτεχνικής δημιουργίας. Πρέπει να επανεκκινηθεί το σύστημα. Αυτό συνήθως –αν όχι πάντοτε- είναι θετικό. “Gentlemen, please RE-start and RE-RE-start your engines!”
Ωστόσο επειδή συμβαίνει να είμαι σε αυτούς τους τομείς έχω αρχίσει να… ανησυχώ. Μήπως… καταστρέφεται ό,τι καταπιάνομαι; Εάν ισχύει αυτό παρακαλώ ενημερώστε με τι θα θέλατε να στείλω στον άλλο κόσμο, ώστε να το φροντίσω. Δέχομαι προσφορές!