Ένα ζήτημα, τα οποίο ούτε ακροθιγώς δεν αναφέρεται ή προσεγγίζεται είναι η πραγματική φύση των προβλημάτων. Ένας εγκλωβισμός (δήθεν) σε ιδεολογίες τύπου αριστερά-δεξιά κλπ ενώ τελικά το θέμα είναι καθαρά η εξουσία. Και όπου δεν είναι ακριβώς η εξουσία είναι τα πρόσωπα ή έστω τα πρόσωπα συγκριτικά. Είναι εντυπωσιακό πως ο λόγος παραπέμπει σε σκεπτικό των αρχών του προηγούμενου αιώνα –σαν να μην πέρασε μια ημέρα- ενώ έχουν αλλάξει άρδην τα δεδομένα. Και βεβαίως προτιμώνται αρκετές φορές -όχι πάντα- οι μέτριοι από τους άθλιους, οι κακοί από τους χειρότερους κ.ο.κ. Αλλά με το “Μη χείρον βέλτιστον” δεν προοδεύεις. Διότι εάν οι αρχαίοι Έλληνες εξέφρασαν το προηγούμενο, οι πολύ περισσότεροι πρακτικοί Ρωμαίοι δήλωσαν πως “Non progredi est regredi ”, (εάν δεν προχωράς μπροστά πηγαίνεις πίσω).
Η πνευματική γύμνια της Ελλάδος εδώ είναι περισσότερο από αλλού εμφανής, διότι αν και έχει υποστεί τις συνέπειες της μη αντίληψης των καταστάσεων εξακολουθεί να παραμένει εγκλωβισμένη σε ιδεολογίες και πρακτικές, οι οποίες προ πολλού έχουν εξαϋλωθεί. Εξ ‘ου και η γελοιότητα των επιχειρημάτων και η βάναυση προσβολή στη νοημοσύνη των σκεπτόμενων. Οι μάζες πλέον έλκονται ΚΑΙ αυτές από την λάμψη της εξουσίας. Όπως στα τηλεπαιχνίδια της κακιάς ώρας, τα οποία διαπλάθουν χαρακτήρες κάπως ανάλογα συμβαίνει και με την πολιτική. Όπου μυρίσουν εξουσία και λάμψη… τρέχουν (μόνο πως και τενεκέδες λάμπουν από το φως του ήλιου).
Εκτιμώ πως εάν κάποιος γόνος του τέως βασιλέα Κωνσταντίνου έθετε υποψηφιότητα και χρησιμοποιούσε κατάλληλα το στυλ του και εννοώ το στυλ των celebrities θα ελάμβανε 60% και άσε τους άλλους να ψάχνονται. Μη νομίζετε και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού κάπως ανάλογα είναι τα δημόσια ζητήματα.
Για όλα τα προηγούμενα δεν στενοχωριέμαι (τουλάχιστον τραγικά). Και δεν στενοχωριέμαι διότι γνωρίζω, όπως πάρα πολλοί άνθρωποι ακόμα, πως όλα θα πρέπει να περάσουν από τα δικά μας χέρια. Στενοχωριέμαι βέβαια διότι η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης κινδυνεύουν. Αλλά αυτό, το οποίο με στενοχωρεί πραγματικά είναι πως ενώ στην Ελλάδα οι καταστάσεις θα ευνοούσαν την δημιουργία νέων ιδεών προόδου της ανθρωπότητας η χώρα κατάντησε σκευοφυλάκιο (ή χωματερή μήπως) των ιδεών του 1820, ούτε καν του 1920.
Και κάποια ωραία πρωία, μπορεί να είναι και απόγευμα, από κάποια άλλη “συμβατική” χώρα, όπως ίσως την Ιταλία θα εμφανισθούν άνθρωποι με ιδέες για την διαμόρφωση του μέλλοντος. Και φυσικά θα φυτρώσουν παντού ακόλουθοι αλλά ο σπόρος και η πηγή θα είναι αλλού.
Και εάν χάθηκε η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός λόγω της Οθωμανικής κατοχής θα χαθεί και η επόμενη μεγάλη ανατροπή, αλλά τώρα με ποια δικαιολογία;
