Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι λεγόμενες “πίσω” όψεις των κτιρίων είναι τόσο… χάλια! Στα αρχιτεκτονικά σχέδια δεν ορίζουμε τις όψεις με χαρακτηρισμούς κύρια – πίσω – πλαϊνή αλλά σε σχέση με τον κυρίαρχο προσανατολισμό τους.
Όχι πως εάν θέλουμε για ευκολία και μην τοποθετήσουμε κατά λάθος, εάν είμαστε πιωμένοι… ανάποδα το κτίριο μέσα στο οικόπεδο (έχει συμβεί μερικές φορές ΚΑΙ αυτό) μπορούμε να σημειώσουμε και κάτι ακόμα.
Η λογική βέβαια είναι πως αφού αυτή η όψη δεν φαίνεται γιατί να είναι αρχιτεκτονικά και αισθητικά προσεγμένη; Ναι αλλά είναι αυτή η όψη, την οποίαν βλέπουν οι μόνιμοι γείτονές μας απέναντι από εμάς και οι πρώτοι, οι οποίοι ενδεχομένους θα αλληλοεπιδράσουν εάν κάτι προκύψει. Οι άλλοι είναι απλά περαστικοί.
Αυτό μεταφορικά ισχύει και για πολλές άλλες καταστάσεις, προσωπικότητες, βιτρίνες, έξωθεν παρουσία…
Προσωπικά (και νομίζω οι περισσότεροι αρχιτέκτονες και μηχανικοί) θεωρούν πως όλες οι όψεις ενός κτιρίου είναι ισοδύναμες αρχιτεκτονικά. Ωστόσο ειδικά στις πολυκατοικίες οι ιδιοκτήτες ή οι ένοικοι δεν το βιώνουν αυτό και τις παραμελούν ή τις αφήνουν εντελώς αφρόντιστες. Έχετε προσέξει κάποια πολυκατοικία να έχει σκαλωσιές στον ακάλυπτο προκειμένου να ανακαινισθεί; Μάλλον όχι. Μόνο επί του δρόμου ή ό,τι φαίνεται από εκεί.
Εν κατακλείδι: εάν θέλετε να καταλάβετε πόσο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ είναι φροντισμένο ένα κτίριο ξεκινήστε από τη λεγόμενη “πίσω” όψη του ή αυτή, η οποία έχει πρόσωπο στον ακάλυπτο.
Ωστόσο θα ήθελα να προσέξετε κάτι στις φωτογραφίες, οι οποίες έχουν μετατραπεί σε σκίτσα, ώστε να μην αναγνωρίζονται τα συγκεκριμένα κτίρια. Στη μία με παλαιότερα κτίσματα έχουν αξιοποιηθεί ΚΑΙ οι δύο όψεις. Δεν είναι ο κανόνας ούτε και εξιδανίκευση του παρελθόντος.
Σημαίνει όμως… “κάτι”. Και αυτό το “κάτι” έχει σχέση με την ίδια την κοινωνία.
Και τέλος ομορφιά είναι αυτή, η οποία ΔΕΝ φαίνεται, αλλά είναι κρυμμένη και αποκαλύπτεται.
