(ή όποιος στα δάση περιπατεί, φίδια και… τέλος πάντων {σχεδόν} πατεί)!
Σήμερα κάποια στιγμή το μεσημέρι έπρεπε να “πεταχτώ” λίγο πιο έξω από τη Πάτρα να δω κάποια ενδιαφέρουσα πέτρινη κατασκευή. Συγκεκριμένα στην περιοχή του χωριού Καταρράκτη ή Λόπεσι, περίπου 30 χιλιόμετρα απόσταση. Στον Καταρράκτη συνήθως αρχίζουν τα πολλά χιόνια για τον δρόμο προς Καλάβρυτα.
Δράττοντας λοιπόν της ευκαιρίας αποφάσισα μετά το πέρας της εργασίας να επισκεφθώ τους Μυκηναϊκούς τάφους της περιοχής. Συγκεκριμένα έξ χιλιόμετρα από το χωριό σε ένα άλλον οικισμό (τη Ροδιά) είχα διαβάσει και είχα προσέξει και την επιγραφή περί ύπαρξης Μυκηναϊκών θολωτών τάφων.
Η Αχαΐα γενικώς βρίθει Μυκηναϊκών μνημείων. Ακόμα και στα πλέον απίθανα σημεία υπάρχουν ενδείξεις ή ερείπια από εκείνη την εποχή. Πραγματικά αναρωτιέσαι πως θα ήταν εκείνους τους αιώνες σε αυτές τις δύσβατες και πολύ απομακρυσμένες περιοχές με τα τότε δεδομένα.
Πράγματι έφθασα μετά από λίγο στη Ροδιά και είδα και την όμορφη επιγραφή. Κατάλαβα πως οι τάφοι θα ευρίσκονται σε κάποιο σημείο μέσα στον οικισμό, διότι εκεί είχε σπίτια. Αλλά είχε και δύο μονοπάτια. Ένα τσιμεντοστρωμένο και ένα υποτίθεται μονοπάτι. Ξεκινώ για το τσιμεντοστρωμένο, υποθέτοντας πώς αυτό θα ήταν το σωστό και καταλήγω στην αυλή του παρακείμενου σπιτιού. Οπότε λογικά σκέπτομαι θα είναι το… “άλλο”. Δεν χρειαζόταν και πολύ μυαλό για να καταλάβω πως η διαδρομή δεν θα είναι εύκολη. Και δεν εννοώ από πλευράς ανόδου, αλλά διότι ουσιαστικά μονοπάτι δεν υπήρχε, παρά μόνο χόρτα και βράχια και ό,τι άλλο μαζί.
Το ό,τι άλλο μαζί σημαίνει φίδια… Περπατώντας αρκετά προσεκτικά και βλέποντας που θα έκανα κάθε μου βήμα, μόλις αντίκρυσα τα χαλάσματα, τα οποία υπέθεσα πως θα ήταν από εκείνη την εποχή βλέπω ένα όμορφο φίδι. Δεν τρόμαξα και δεν το γράφω για να υπερηφανευθώ, αλλά γιατί μάλλον ένοιωσα μία ανακούφιση γιατί το… είδα! Το φίδι ήταν στη μέση του μονοπατιού και δεν κουνιόταν. Υποθέτω πως ήταν οχιά, αλλά δεν θα ήθελα να επεκταθώ στη γνωριμία μου μαζί του. Μου έκανε εντύπωση πως δεν κουνιόταν καθόλου, χαρακτηριστικό της οχιάς. Την κινηματογράφησα και κάποια στιγμή μετά από λίγα λεπτά (ακίνητη αυτή – ακίνητος τουλάχιστον εγώ) χάθηκε. Τότε χάθηκα και εγώ επιστρέφοντας στο δρόμο, διότι ίσως να μην ήταν τόσο καλή στον προσανατολισμό της και να την συναντούσα κάπου παραπέρα. Ή να συναντούσα την οικογένειά της ή την παρέα της.
Αποτέλεσμα: ΔΕΝ μπόρεσα να επισκεφθώ τον αρχαιολογικό χώρο. Όχι παιδιά! Το έχω πάθει (εννοώ να συναντήσω φίδια σε αρχαιολογικούς χώρους) ήδη τέσσερεις φορές και δεν είχα όρεξη να διακινδυνεύσω τσιμπιματάκι.
Το να συναντήσει κάποιος φίδι αυτή την εποχή στην ύπαιθρο είναι εκ των ουκ άνευ. Απλώς μου στέρησε τη χαρά να κινηματογραφήσω και να φωτογραφίσω (και να αναλύσω) τους κυκλικούς τάφους της εποχής. Βλέπετε δεν είμαι τόσο θαρραλέος, όταν το… δω!
Η αρχαιολογική υπηρεσία της περιοχής μας, η οποία είναι πολύ δραστήρια και με εξαιρετικό έργο, όποτε έχει την ευχέρεια, διότι αναγνωρίζω πλήρως τις δυσκολίες ας στείλει κάποιο έμπειρο και… “αντιοφικό” συνεργείο να καθαρίσει το μονοπάτι για την τοποθεσία αυτή. Δεν αντιλέγω, επειδή εμφανίστηκε ένας να τον επισκεφθεί (ο υποφαινόμενος) ίσως να μην αξίζει τον κόπο, αλλά ας ληφθεί υπ΄ όψιν αυτό το σχόλιο.
Κατά τα άλλα εκτός από το φίδι η θέα ήταν υπέροχη (οι άνθρωποι της εποχής είχαν θαυμάσια αίσθηση του χώρου) ακόμα και εάν επρόκειτο για την τελευταία τους κατοικία.
Μία ιδέα στις φωτογραφίες, μαζί και το… φίδι (στην πρώτη αριστερά μέσα στο μονοπάτι)! Το κεφάλι του παρεμπιπτόντως ήταν κρυμμένο και δεν μπορούσα να το αναγνωρίσω, ώστε να καταλάβω εάν όντως ήταν οχιά, όχι πως θα άλλαζε κάτι φυσικά.
Σημειώνω πως η Ομηρική περίοδος είναι η απόλυτη αγαπημένη μου ιστορικά και συνολικώς. Κυρίως όμως για τις δοξασίες και το σκεπτικό των ανθρώπων της.
